Фурқат ижодида ишқ мавзуси (Н. Холматова)

Миллий уйғониш даври ўзбек адабиётида ўзининг ижоди билан катта ўрин тутган ижодкорлардан бири Зокиржон Холмуҳаммад ўғли Фурқатдир.  Шоир ўз ижоди давомида кўплаб лирик шеърлар, ғазаллар мухаммаслар, мусаддаслар яратди.  Ҳижрон изтироблари барқ урган шеърий мактублар ҳам аҳамиятли. Шоир ўзбек адабиётида ҳаётий лириканинг ривожланишига баракали ҳисса қўшган ижодкордир.
Фурқат ўзи яратган асарларининг мазмуни ва жанр хусусиятлари ҳақида сўзлаб: “Ишқ тавсифи ва ҳусн таърифида ғазал машқ айлаб ва гоҳи қадимий шуаролар девонларидан бир шўх ғазални топиб анга ҳар қайсимиз алоҳида мухаммас “боғлар эдик” , - деб ёзади.
Лирика шоир ижодий меросида ҳажман катта.
Фурқат ижодида ғазаллар кўп ўрин эгаллайди. Унинг юксак бадиий даражага кўтарилган ғазаллари маълумки, уларнинг ҳар бир байти бир бадиий кашфиётдир. У шоирона тафсиллар билан иш кўриш, ҳар бир байтда, янги фикр ифодаланиши Фурқат ғазалларининг фазилатидир. Шоирнинг айрим ғазалларида маъшуқа ташқи сиймосининг сеҳрли тасвири берилади.
Фурқат лирикасининг табиатини, ундаги етакчи йўналишларни белгилашда ундаги етакчи йўналишларни белгилашда “Қасида айғил ўшал дилдорға”   деб бошланадиган ғазал алоҳида ўрин тутади. Ушбу ғазалдаги ишқ фақат мажозийгина бўлмай, илоҳий хусусиятга ҳам эгадир.
“Қасида, айғил ўшал дилдорға,
Бир тараҳҳум айласун мен зорға”
Шоир иккинчи байтда у маъшуқанинг раҳм-шафқатига зор эканини ёзади.
Тушти савдойи жудолиғ бошима
Юрмишам расво бўлуб бозорға” 
Жуда содда сўзлардан иборат бўлган бу мисраларда теран мазмун яширинган. Чунончи, “савдойи жодолиғ” сўзлар Оллоҳдан айрилиқни “бозор” эса дунёни англатади. Бу жудоликка ошиқ расволиги сабабдир.
Яратгандан жудолик ошиқ “расво”лигига сабабдир, деган хулосага келади. Кейинги байтда шоир ўз ҳолатини ўзгалар назари билан баҳолайди. Шоир ўз ғазалларининг мавзуси, характери ва мақсади ҳақида сўз юритар экан, қуйида мисраларни ёзишга ҳақли эди.
Эй муҳаббат аҳли рамзи ишқ фаҳм айлай десанг,
Ёзилган куни жигардин, Фурқат, ашъоримга боқ.
Фурқатнинг лирик шеърларида ҳаёт ва унга муҳаббат жўшқинлик билан суғорилган
У “Ул қаро кўз...”, “Сўрмадинг кўзлар қаро”, “Юзларингдин шарм этиб”, “Бир қамар сиймони кўрдим”, “Фасли гулдур”, “Чиройлик”, “Истар кўнгул” каби шеърларида ҳароратли ошиқ, гўзал маҳбуба образларини яратган.
Шоир лирикасига хос энг яхши жиҳатлар унинг “Чаман саҳнида дерлар сарв бирла ёсуман нозик”  сатри билан бошланган ғазалида ҳам кўринади.
Мазкур шеърда маъшуқанинг фақат бир сифати – нозиклиги тасвирланади. Шоир ташқи томонни кўрсатиш лозим бўлган восита ёрдамида маъшуқанинг ички дунёсини акс эттиради. У маъшуқа нозиклигини сарв билан қиёслайди.
Кийими юпқалигини гул нозиклигига ўхшатади. Ғазалнинг тўртинчи байтида бевосита маъшуқанинг ўзидаги бир дунё нозикликларини кўрсатишга бағишланади.
“Камолингдин ҳаловат топмоғи жонларни ондинким,
Даҳон нозик, забон нозик, ки лаб нозик, сухан нозик”
(101-бет)
Шоир кейинги байтларда қашу кўзнинг бир-бирига монандлигини гўзал воситалар орқали ифода этади.
Шоирнинг “Кошки” ғазали муҳаббат мавзусидаги бошқа шеърларига қараганда анча умидбахш асарлардан. Бу асарда ёрдан нолимоқ эмас, у берган азобларни санамоқчи ҳам эмас, балки хаёлан бўлса ҳам, ёр билан ҳаёт кечириш мумкин бўлган фарахбахш лаҳзаларни акс эттиради,
“Кошки бир ерда бўлсак эрди жонон иккимиз
Кўзи шум ағёрлардин анда пинҳон иккимиз” 
(82-бет)
Шоирнинг бу шеъри олдинги шеърларидан фарқи бўлиб, даврон маъшуқага ҳам вафо қилмайди. Шунинг учун ҳам давр келтирган жафолардан қутилиш ҳар иккови учун ҳам заруриятдир.
“Ҳар замон даврон жафосидин қилибон  бода нўш
Мастликдин айласак қайғуни яксон  иккимиз” (82-бет)
Шоир тасвирни маромида беради, унинг ҳаётийлигига кўпроқ эътибор бергани кўринади. Фурқат мазкур шеъри билан сўз санъаткори эканини яққол кўрсатди.
Фурқат “Ул қаро кўз...”деб бошланадиган ғазали тасвир маҳорати жиҳатидан шоирнинг энг сара асарлари қаторидан ўрин олган. Ғазалда шоир севги билан боғлиқ ҳолда ижтимоий масалаларни ҳам куйлайди. Ғазалнинг дастлабки бандларида гўзал ёр суврати, унинг қора кўзлари тавсифи билан бошланади. Бу гўзалнинг қора кўзларига сурма тортмоқлик не хожат. Улар шундай ҳам қоп-қора. Гўзалнинг кўзлари тасвири кейинги байтда ҳам давом эттирилади. Шу ўринда шоир кам қўллайдиган истиорадан фойдаланганлигини кўриш мумкин.
Иккала кўзнинг қоралиги туфайли шоир уларни қора ҳинду болага ўхшатади. Сўнг қайрилма қошлар тасвири берилади. Гўёки, икки ҳинду болалар ёнма-ён туриб ёй тортмоқдалар.
Ул қаро кўз кўзларига сурма бежо тортадур.
Балки ундин даҳр эли ортиқча ғавғо тортадур,
Қошлари остида гўё икки фатан кўзлари
Икки қошу баччадурким, ёндошиб ё тортадур
Шеърдаги образлар тизимининг бир-биридан келиб чиқиши ва бир-бирини тақозо этиши ажойиб бадиийлик ҳосил қилган.
Шоир тажниси сўз имкониятларидан усталик билан фойдаланади.
Фурқат анъаналарни янги босқичга кўтара олди ва шу билан ҳам лирик истеъдодини юқори босқичга кўтара олди. Мазкур шеърда маъшуқанинг фақат бир сифати-нозиклиги тасвир этилади.
Фурқат ўз ватанини гоҳ мўъжизали санамга, гоҳ қаердадир топталган меҳрибон ёрга ўхшатади.
Шоир моҳир рассом сингари ранглар уйғунлигига алоҳида эътибор беради. Кўз қош тасвиридан сўнг қора зулфингни таърифини беради. Шеърга Юсуф ва Зулайҳо образларини киритади.
Не билур Юсуфни, нозу ҳусн ила мағрурдур,
Ул қадарким ишқ дардини Зулайҳо тортадур.
Келтирилган байтда, шоир гўзалнинг ҳусну жамолини, қошу кўзларини таърифлашдан севги, ноз, дард мавзуларини ифодалайди.
Қуйидаги байт бутун ғазалнининг авж нуқтаси ҳисобланади. Бундай нуқта Фурқат асарлари ичида алоҳида ўрин тутади.
Кўринадики, шоирнинг кўп ғазалларида севги-ишқ мавзуси муҳим ижтимоий мавзулар билан қоришиқ ҳолда келади.
Фурқатнинг “Сурмадин кўзлар қаро” ғазалида ҳам маъшуқа гўзаллиги таъриф тавсиф этилади. Ёрнинг ташқи қиёфасини кўтаринки руҳда тасвир этиб, ғазални шундай якунлайди:
Жаврларким, Фурқат, ул шўхи жафожу айлади.
Мунча бедоду ситам қилмас мусулмонға фаранг.
Эй Фурқат, у жофокор сенга қилган жабру зулмларини фаранг  ҳам мусулмонга қилмайди, - демоқчи шоир.
Шоирнинг “Кашмирда” ғазалида ҳам ишқ, ёр тўғрисида сўз боради. Шоир томонидан тасвирланаётган қизнинг сеҳргар кўзларида юз хил жоду усуллари борлигини ифодалайди:
“Бир қамар сиймони кўрдум балдаи Кашмирда,
Кўзлари масҳуру юз жоду эрур тасхирда”
Шоир ўз шеърларида бадиий санъатлардан ҳам унумли ва ўринли фойдалангани кўзга ташланади.
Хуллас, шоир ижоди маъшуқа ва ошиқ севгисига бағишланган ғазаллар кўп учрайди ва улар ўзбек мумтоз адабиётининг бир қисми ҳисобланади.