Home icon Бош саҳифа»Жаҳон адабиёти»Бўри одам йили. Стивен Кинг - Август
Facebook
Бўри одам йили. Стивен Кинг - Август PDF Босма E-mail
Материал индекси
Бўри одам йили. Стивен Кинг
Феврал
Март
Апрел
Май
Июн
Июл
Август
Сентябр
Октябр
Ноябр
Декабр
Ҳамма саҳифа
8 дан 12 сахифа
Август

- Бўри-одам бўлганига мутлақо ишонмайман, - деди констебл Генри овозининг борича. Станнинг сартарошхонасидаги ҳамма мижозлар жим бўлишди. Такер Миллзда кейинги ўн йилликдаги энг иссиқ августнинг иккинчи ярми эди. Иккинчи кундирки, тўлин ой нур сочиб турар ва бутун шаҳар нафасини ичига ютганича навбатдаги қотилликни кутарди.
Констебл Генри йиғилганларга бир-бир кўз югуртирди ва ўз фикрини давом эттирди.
- Шундай кишилар бўладики, - деди у, - худди иккита одамга ўхшашади. Шахс иккиланишига ўхшаган нарса, тушуняпсизларми?
У йиғилганларнинг ўзига ҳурмат билан қарашаётганидан ҳузурланиб бир оз сукут сақлади, сўнг гапида давом этди.
- Бу одам ҳам ой тўлганда кўчага чиқиб одам ўлдирадиган, лекин нима қилаётганини ўзи билмайдиганлар тоифасидан бўлиши керак. Аслида у ҳар ким бўлиши мумкин – банк кассири, ёнилғи қуйиш шохобчаси механиги. Эҳтимол, у ҳозир орамизда ўтиргандир. Гаров ўйнашим мумкинки, у қалбан йиртқич, ташқи кўринишидан эса оддий одам. Лекин бўрига айланадиган одам йўқ, бу болалар учун эртак холос.
- Кославларнинг ўғли тўғрисида нима дейсан? – сўради Стан.
- Бу айнан менинг фикримни тасдиқлайди, - деди Генри. – Бундай бемаъниликка фақат болаларгина ишонишади.
Мартин Кославнинг шаҳарчада олти кишини ўлдирган қотилни кўрган биринчи гувоҳ бўлганлиги констеблнинг асабини қўзиганди. Бунинг устига, унга болани сўроқ қилишга рухсат беришмадими? ЙЎқ. Боланинг қаердалигини биладими? ЙЎқ! Чунки у оддийгина қишлоқи бир политсиячи-да! У фақат тирмизакнинг кўрсатмаларини ўқий олди холос. Агар унинг гапига ишонадиган бўлса, «йиртқич»нинг бўйи етти футдан ортиқ, бутун танаси жун билан қопланган. Унинг тишлари узун-узун, кўзлари яшил. Бу ҳали ҳаммаси эмас. Унинг одам қўлларига ўхшаган қўлларида узун тирноқлари бор. Думи ҳам бор. Дум! Қандай бемаънилик!
- Балки, - деди Кенни Франклин, - балки қотил бутун аъзои баданини бўяб олган одамдир? Ниқоб таққанми?
- Бунга ишонмайман, - эътироз билдирди Генри қизишганича. - ЙЎқ, жаноб! Бунга ҳеч қачон ишонмайман! Мишиқи бола мактабда бўри-одам ҳақидаги ҳикояларни эшитиб олган ва куни билан аравасида ўтирганича у ҳақида ўйлаган. Бу мантиққа мос келади, тўғрими? Агар ўша тунда буталар орасидан сен чиқиб келганингда ҳам у барибир бўри деб ўйлаган бўларди!
Кенни илжайди.
- ЙЎқ, - минғирлади Генри. – Бу болакайнинг кўрсатмалари ҳеч нарсага арзимайди.
Мартин Кославнинг кўрсатмаларидан норози бўлган констебл Генри бошқа бир тахминини айтиб юборишига сал қолди.
- Тўртала мушак ҳам унинг юзи олдида портлаган, ҳаммаси бир вақтда. Агар унинг бир кўзи, аниқроғи, чап кўзи кўр бўлиб қолган бўлса ҳам ажабланмайман.
Агар констебл Генри бу фикрида қатъий турганида ҳам, 1984 йилнинг бу жазирама августида шаҳарчада фақат бир киши кўзини боғлаб юрганини кўриб, ўз тахминидан кулган бўларди. Шаҳарчадаги барча одамлар ичида энг охирида ўша кишидан гумон қилиниши мумкин эди. Генри қотил ўз онаси бўлиши мумкинлигига ишониши эҳтимол, лекин бу кишининг қотил эканлигига ўлақолса ишонмасди.
- Бу ишни очишнинг битта йўли бор, - деди Генри, девор ёнидаги курсида навбат кутиб ўтирган тўрт-беш кишига қарата семиз бармоғини ниқтаркан, - бу виждонли политсиячи текшируви. Ва бу ишни мен ўз зиммамга олмоқчиман. Мен қотилни тутиб келтирганимда штат федерал политсиясидаги олифталар аҳмоқона фикрларини бас қилишади.
Генрининг юзида орзу ифодаси акс этди. – У ҳар ким бўлиши мумкин, - минғирлади у. – Банк кассири… ёнилғи қуйиш шохобчаси хизматчиси… кеча барда сен билан бирга пиво ичган йигит. Ҳақиқий политсиячи бу жумбоқни ечади. Сўзларимни ёдда тутинглар.
Ой шуъласида кумушдек товланган улкан бўри Такер Миллзга чиқиш йўлидаги чорраҳада турган «додж-пикап» машинаси ичига кириб олгач, Генрининг политсиячилик фаолияти барҳам топди.
У ириллашни эшитди ва худди ҳайвонот боғидаги шернинг қафасидан келадиган ҳидга ўхшаш ҳидни туйди.
Орқасига ўгириларкан, у ям-яшил кўзни кўрди. Катта жағлар очилгач, унинг кўзи узун тишларга тушди. Йиртқич мазах қилгандек ўткир тирноқлари билан унинг юзини тирнади. Қон тизиллаб отилди. Генри елкасида қайноқ қонни ҳис қилди. У қичқириб юборди. Йиртқичнинг ортида тўлин ой хира нур сочарди.
Генри камарига қадалган тўппончасини унутиб қўйганди. Виждонли политсиячи текшируви ҳам унинг эсидан чиқиб кетганди. Бунинг ўрнига унинг хаёлига эрталаб сартарошхонада Кенни Франклин айтган сўзлар келди. «Балки, қотил бутун аъзои баданини бўяб олган одамдир? Ниқоб таққанми?».
Бўри-одам унинг томоғига чанг солаётганда Генри ниқобнинг йиртилган овозини эшитиш ва қотилнинг юзини кўриш умидида жонҳолатда йиртқичнинг тумшуғидан чангаллаб тортди.
Лекин ғазаб ва оғриққа тўла йиртқич ўкиригидан бошқа ҳеч нарса юз бермади. Тирноқли қўл - ҳа, у айнан қўлни кўрди, қандай ғайритабиий бўлмасин, болакай ҳақ экан – унинг томоғини йиртиб ташлади. Машина ойнаси қонга бўялди.
Бўри-одам Генрининг янги қиртишланган бошидан тортиб машина ичидан чиқарди. Сўнгра тантанавор ириллади ва политсиячининг бўйнига тишини ботирди.