ОРЗУГА АЙБ ЙЎҚ

Кеча давлат туздим,
унча каттамас,
турар метиндан-да қаттиқ тамалда —
мухтасар қонунлар фақат хатдамас,
бутун афзаллиги,
эрки амалда.
Гўё ким атайлаб сувга босган бир
коптокдай балқиди рангин савлати,
кўрди юксалганин бир фитна олғир
ўзи бўғиб қўйган ўзбек давлатин.
Аммо ғаразгўйлар тахмин қилгандай
гуркираб ўсмади юртда ваҳшийлик,
тўқнашиб қолганда кулди итлар ҳам,
шикор-қатағонга чиқмас даҳрийлик.
Ахир, ўзбеклар ҳам учалик гўлмас,
балиқ бошдан деган гаплар тўхтади,
раҳбарлар кўксини чангаллаб ўлмас,
пинҳона хусумат,
зарблар тўхтади.
Шоирлар нолимас,
сочлар оқарган...
Нотиқлар эсдалик айтар авлодга:
бир пайт, азизларим,
Маскўп орқали
бориб келар эдик қўшни афғонга.
Бундаги элатлар иззат-ҳурматда,
кўзлари чақчаймас яккатилликдан,
кўнгилга яқинроқ бўлди ғурбатлар,
ҳеч кимса ўлмайди мустақилликдан.

Етар шунча таъриф, 
нозик замонда
агар айтиб қўйсам таъриф адоғин,
ёниб кетишингиз мумкин армондан,
армон — бу оғир дард,
жудаям оғир.


ФИТНАЧИ ХУСУСИДА

Бу юртда
ҳамиша фитнадан
улуғлар йиқилур юзтубан,
пешобин оқизиб битмаган
фитначи ўтажак устидан.

Азалдан адолат ёритган
энг олий ҳақиқат йўлини, 
элатлар қонлари қоришар
фитналар зулмидан бўлиниб.

Хаёлнинг гулини сўлдирган, 
нуратган қанчалаб давронни, 
ҳар доим панадан ўлдирган 
муғамбир шайтонлар шайтони.

Самовий торлари кесилган, 
худога тенглайди ўзларин, 
заифлар кетидан эзитган 
усталдан ололмас кўзларин.

Разиллар нафасин ҳайдаган 
руҳларим, ҳурларим, қайдасиз? 
Дилларнинг тубидан таланган 
арғувон дурларим, қайдасиз?

Қаҳратон сувини симирган
соддадил жўралар, қайдасиз?
Мардликнинг пойига сиғинган
дарёдил жўмардлар, қайдасиз?

Қайдасиз?
Ер билан бир бўлиб, 
ётибсиз фитналар қурбони, 
фожиа сўнггида сир бўлиб, 
фитначи тебратар дунёни.

Умримиз узилган ёғдудай
офтобга эргашиб кетади, 
фитначи пиширган оғулар 
тириклик бошига етади.

Ёзилур бир куни тарихда 
даҳолар сийлиқлар олгани, 
кўмилган замонлар қатида 
фитналар очилмай қолгани.


ҚЎҚОН ШАМОЛИ ҲАҚИДА ЎТМИШДАН БИР РИВОЯТ

Эски ўзанлардан келди гулдираб 
улкан тўзонларнинг жинни ҳаммоли. 
Ўйлаб юрган эдик сени ўлди деб,
ҳалиям бормисан, 
Қўқон шамоли.
Энди вақт айланар бошқа ҳалқада, 
бошқа бир ҳалқада сузар ҳаловат. 
Ўйловдик сениям бир танг лаҳзада 
тирбарон қилди деб, 
ювуқсиз ётлар. 
Улар ҳам одамми, 
улар темирдан,
зулмат босқонлари эзмиш гулларни. 
Дилларда ниш урмиш эркин кемирган
оҳ, ўша кунлари, 
ўша кунлари...
Тошмайдон силкиниб кетди лаҳзада,
тўсатдан гуллаган нигоҳлар сўлди. 
Қарсиллаб урилган оний зарбадан 
ўсмирлар қонининг рангини кўрди. 
Атрофга додларни сочган азондан 
ларзага тушганда минг-минглаб даҳа 
бу қаттол осмон ҳам кулранг равоқдан 
бошларга сочворди машъум қаҳқаҳа. 
Юртми бу,
ғанимдан қолган маломат 
ё иғво қутиси, билмай ўтарман.
Бедодлик даштида қилиб каромат, 
ўсмирлар нигоҳи каби сўларман.
Бу қайси салтанат 
ялоқларидан
мағзава ялаган фитна итлари?! 
Қуртлаб, бижғиб ётар яроқларида
қурбонлик истаган ажал ҳирслари. 
Энди эрким учун роса етилдим, 
эй, шамол, энг эркин қўлингни бергин! 
Туҳмат чаёнлари чаққан бетимга 
қонли рўмолларнинг учлари тегди. 
Энди етим гуллар нафасларимас, 
ажал тўкиб кетган қон ҳиди елар. 
Энди иккимизнинг қаъримиздан ҳам 
оқ рўмол ёпинган
бир йиғи келар.


ҚУЛОҒИМДА ҚОЛГАН ЙИҒИ

Бир ёмон,
бир узун,
бир ўткир йиғи,
ҳали эр кўрмаган қизлар йиғиси.
Кўмилиб кетаркан тоғ ўкириғи
тўсатдан саннаса
минг қиз йиғилиб.
Момолар йиғлаган ерда йиғлайсиз,
оналар йиғлаган...
буям бир шараф.
Ёрма ўқ сингари тиним билмаган
бу бахтга болалар бўлар мушарраф.
Қўшкалла калхат бор ҳамон бошингда,
занжирлар шодаси чирир бўйнингда.
Яйраб кулганмидинг,
асрий дошингдан
яралган илонлар ўйнар қўйнингда?!

Бир ёмон, 
Бир узун,
бир ўткир йиғи
водий шамолида келар изиллаб. 
Бу ёз кечалари йилларнинг тиғи 
айланиб-айланиб юрар ичимда.

Кимга сиғиндингиз?
Кимни кўрдингиз?
Неча қатли омлар ўчдими ёддан?
Очилмай узилган гулдай сўлдингиз,
эрларни яширган ерни қучоқлаб...
Ҳали бор,
анча бор,
ҳали кўнгиллар
хўрликни қусгувчи кунларгача бор.
Ҳаром валатларни урчитган йиллар
жаврини йўқ қилур
битта улкан дод.

Бир ёмон,
бир узун,
бир улкан йиғи,
қайси бир жаврнинг аччиқ тортиғи.
Оҳ, мунча айланар,
мунча тўлғанар
ичимда йилларнинг занглаган тиғи.


ШОҲРУХ МИРЗО СУҲБАТИ

Ёлғонлар чекинди,
юксалди нафрат,
кеча шод кўзларни синдирди жола.
Дунёга келдиму кетарман қарғаб,
сиёсат энг катта қимордир, болам!
Жобир мустабидлар иродаси-ла
не сирлар инграйди машъум кенгликда.
Қотиллар сўз айтди биродарликдан,
ишонган йўқсуллар
қолди тенгликда.
Атрофга қарама,
кўзга ёш тўлар,
тузилмай турибоқ бузилган олам. 
Нечун Туронзамин чечакдай сўлар, 
бу замин бормиди бизларда, болам?! 
Эрк қани, 
эр қани, 
асил ер қани,
заҳарга қорилган аччиқ тиллар бор, 
тубан бир ҳалқада тинмай айланган 
ўзликдан бехабар қанжиқ диллар бор. 
Жавр шунча бўлур, сабр ҳам шунча,
томондан юксалар ёвуз бир нола. 
Темир пардаларни вақт сургунча
бут одам қолмапти бу уйда, болам! 
Вайрона... вайрона... 
Фақат вайрона...
бошлари қўрғошин тўла лашкарлар... 
ажал сиртмоқларин судраб сайрона
кезмиш қатор-қатор қаро жасадлар. 
Бу тубан ҳалқада борми бир маъни, 
қачон бу ҳалқадан чиқар бу одам? 
Гоҳ сенга суяниб ўлай дейман-у, 
жудаям бегуноҳ, 
ёлғизсан, болам!


КЕНГЛИК СОҒИНЧИ

Армоним улғайди... 
кеча сўйлардим —
қанийди бўлса деб бирорта мард дўст. 
Бугун қон йиғларман — 
денгиз бўлсайди,
бўлсайди улуғвор уммонларга йўл. 
Армоним улуғдир... 
кўзёшим улкан,
ўлсам, жасадимга юртим тўлажак. 
Сўнгги зурёдимни заҳарлар қуллар, 
сўнгги чечакларим айниб сўлажак. 
Эй, беклар,
заҳар ич — ўзбегинг қолиб, 
ўзгага бўйсундинг, 
ўлганинг шулдир.
Шунданми, бошида теридан қолип,
саксовул сингари майишган будун.
Бир саҳро...
самога тикилар банда...
эрюзли хотунлар...
хотун юзли эр.
Ўзликни ўстирай,
борми маҳзанда
хоинлар сийдиги сачрамаган ер.
Ҳой, одам, ким эдинг,
топган-тутганинг
бир бўлак ёмбимас,
қўрқинчли безак?!
Шоирлар сиғинган ўшал юрт қани?
Эрким деб тутарсан бир парча тезак.
Денгизга қуйшлмас бирорта дарё,
қумлар қамалида бижғиган диёр.
Бу йўлнинг сўнгида бир улкан фарёд,
бир ўлим, баҳайбат битта ўлим бор.
Йиғласанг йиғлагин
битта денгиздай,
жондан тўйган бўлсанг,
уммон каби ўл,
чунки бир денгиз йўқ тақир кенгликда, 
чунки йўқ улуғвор уммонларга йўл.


ГУЛ ЙИҒИСИ

Қачон гул ҳидловдим, 
қачон сувларда
ёғдулар рақсини томоша қилдим? 
Насимлар мавжида елган ҳурлардан
кўзларим узолмай қачон йиқитдим? 
Билмадим,
хаёлий дунёмидир бул, 
жудолиғ бағримни тугатди тамом,
яна бу тубанлиғ даштида мақтул
жисмимни унутиб излайман пайғом. 
Бу ерда ваҳшийлар йўл қарар эди 
тағин бир валламат қонини истаб, 
тунларнинг йиртилган кўлкаларида 
валилар сўнгагин ғажирди итлар. 
Очиқ мозорларнинг қирғоқларида 
тиллари иккига айрилган қуллар, 
вақтнинг сарғайган чирмобларида 
юраги ёрилиб ўлган булбуллар. 
Сувлар ҳам ириган, 
ириб ётар Шарқ
тунларни ёритган майхоналарда, 
ёвуз қон гирватин қаърига қараб, 
завжалар йиғларди вайроналарда. 
Осмон йироқ эди, 
ер эса қаттиқ,
тобора олислаб борар қуёш ҳам, 
бунда ғофилларнинг қисмати аччиқ,
бунда қаттолларнинг бошлари тошдан. 
Вой, куним,
маҳшарга тўқинган куним, 
сўнгги кўзларимдан эриганда ёш, 
Билолни чақирдим, эй, буюк қулим,
манов хоқонларнинг қулоқларин оч.
Аммоки Билол йўқ,
милён Жаҳл бор,
милён қўлларида қонсираган тош,
зулм зулматининг оғушида хор
битта гул,
ёлғизгул йиғларди, холос. 
Ёвуз бир дарбадар бор эди тағин, 
бор эди қўйнида интиқом тиғи, 
бор эди ёғдулар синган бетайин
дунёдан юксалган 
бир гўзал йиғи.
Дунёга келдимми ёки қайтдимми,
кимсасиз даштларнинг қаърида нечун 
илк бора англадим ёлғиз дардингни 
кечалар тубида йиғлаган, эй гул.


ҒАМГИН ШEЪР

Умр ҳам ўтгандай...
гўё бир кунда
настарин гулидай очилиб сўлдик.
гўё бир нафаслик равшан қуюнда
қалби сўқирларга асфсона бўлдик,
қушларни музлатган қора буюқда
соямиз қўшилиб девона бўлдик.

Мармари қўрғонлар оёқларида
умрини ёндирган дарвозабонлар...
қутурган жаҳолат таёқларидан
силласи қуриган дарёзабонлар...
дунёнинг қайроқтош табоқларида
кимларга йиғлади пари саболар.

Отларнинг чириган калласи каби
моҳият рафтори кўринган чоғлар,
ойларнинг увалиб тушган палласи,
юраклар гулини куйдирган доғлар,
кимларга аталган эди файласуф
қоялар бошида қорайган дорлар.

Иғво чечаклари...
фитна боғлари...
салтанат пойидан оққан базмлар,
туҳматни шопирган кунлар новлари,
раққос либосини кийган назмлар,
вақтнинг милёнта кар гўрковлари
эзилиб кимларга лаҳад қаздилар.

Умр ҳам ўтгандай...
наҳот бир кунда
настарин гулидай очилиб сўлдик?
Бир нафис гул кўрдик ёвуз жунунда,
орзулаб исмни армона қўйдик,
исми жисмига мос армона бўлди,
бу гулга тикилиб вайрона бўлдик.

Зулм мошинлари...
шайтон сорлари...
шаҳват гирдобида сузган садолар,
кўзлари тошлардай қаттиқ ёрлари
жавҳарин нишолда қилган гадолар...
валилар ўқчиган буюк тонгларни
қай гўрга яшириб қўйди разолат?

Дунёни тебратган зиёбонлар ҳам
кафанга бурканиб фалакка ўрлар,
ўтлардан чинқириб биёбонларда
ваҳшийлар оғзидай очилган гўрлар...
ҳақорат сойлари қўшилган жойда
токай қонимизни ичар қонхўрлар?

Саҳро эгалари —
ғам тепалари...
зулматда йиғлаган чечаклар дарди,
мозийга йўл солган кун тевалари,
юракнинг туйғудан ёришган қаъри,
вақтнинг шафқатсиз неваралари
қайларга оборар бизларни айриб?

Умр ҳам ўтгандай...
офтоб сўлгандай...
қайғули харсанглар хаёлни эзар,
жаннатни соғиниб ётган чўлларда
қашқирлар галаси қонсираб кезар.
Эй, гулим, 
кўзларга ёшлар тўлганда
соямиз қўшилган дамларни эсланг!


ТАРИҚАТ

Дунёга сиғмадим, 
сиғмади дунё
ғурбатдан торайган табиатимга, 
қоп-қора чечакдай сочилмиш ҳулё 
жўмардлар кўмилган тариқатимга. 
Майлига,
чечаклар қоп-қора бўлсин, 
йиқитса шу йўлда йиқитсин тақдир, 
қуртлаган истаклар шуъласи сўлсин, 
худойим сийлаган ҳурлигим яхши. 
Бичилган қулларнинг, 
қулзодаларнинг
малак сиймоларин ўйнатган дунё,
яралган лаҳзадан ҳур одамларни 
иблислар тилида сўйлатган дунё. 
Чиройли эрмаклар маҳзанидир ул, 
мағизи қайғудан, 
пўстлоғи зардан,
сарғарар очилмай туриб қизил гул, 
тупроғи жимгина қусган заҳардан. 
Чайқалар жаҳолат оғочларида 
неча минг Машрабу 
Мансури Ҳаллож... 
ҳамон юксалади йўл бошларида 
одамзот қонига тўймаган жаллод. 
Токай бу иблислик, 
токай бу ёлғон,
токай тиғ кўтарар қора гуруҳлар, 
токай бижғиб ётар ғариб аламон 
ичига тириклай кўмилган руҳлар. 
Зулфиқор руҳ керак, 
керак чин ёғду,
чин ишқ ёғдулари бағримга тўлсин, 
жисмимни тобласин фақат чин оғриқ, 
чечаклар қоп-қора бўлса-да бўлсин. 
Бағрикенг худойим
кечириб қўяр,
йиқилсам етмай ул ҳақиқатимга, 
кўмилсам, кўмилай ўлими гўзал — 
жўмардлар кўмитган тариқатимга.


ЭСКИ ШЕЪР

Буюк Турон кенгликларида 
кўмилиб ётибди ҳадсиз хазина, 
кўмилиб етибди йиллар қаърида 
хазинага туташ саноқсиз зина... 
Адашдим,
руҳимда парокандалик 
кўп сирли асрлар шабистонида, 
кезгандай бўламан азиз битиклар, 
донишманд элларнинг қабристонида. 
Халқлар инжуларни ўтмишларидан 
зарралаб-зарралаб терган пайтида 
биз ногоҳ шамолда очилиб қолган 
қанча жавоҳирни кўмдик қайтадан. 
Бу қуллик белгиси ёки кўрликми
ё банди бўлдикми ҳирс, таъмаларга,
ўзгага тутдикми жавҳар ўзликни,
қўрқдикми одамхўр маҳкамалардан?!
Ватаним дейман-у, бағрим қон бўлар,
бу қандай ватанки,
хоки бирикмас,
буюк Турон кенгликларида
уруғлар бир-бирин еди тириклай.
Бу қандай ватанки,
шоҳизиндалар
бир ғариб элининг орини сотса, 
шоирлар салтанат зиналарида 
мансабу мартаба тиланиб ётса. 
Эй, сиз, адашганлар... 
Элнинг қонида
наҳотки самовий чечаклар сўлган! 
Илож қолмадими жанг майдонида 
Оллоҳу акбар деб ўлишдан бўлак? 
Эй, элим,
қачондир бир гала бедил 
кўксингдан дилингни суғурган маҳал 
нега шол юзингни бурдинг тескари, 
нега тирик қолдинг ичмасдан заҳар?!
Буюк Турон кенгликларида 
кўмилиб етибди ҳадсиз хазина, 
кумилиб ётибди йиллар қаърида 
юксак бир оламга 
туташган зина.
Ҳали кўп йўловчи бу манзилгоҳдан 
айланиб-айланиб ўтар сағирдай. 
Ҳали узоқ ётар, 
узоқ ва узоқ
буюк хазиналар йиллар қаърида.


КАЙФИЯТ МАНЗАРАСИ

Далв ойи.
Атрофда бир ҳовуч қор йўқ.
Девона оғочлар кезмиш туманда.
Кўнгилнинг ҳолини сўрашга ёр йўқ,
Жўмард йўқ сўйлайин десам Турондан
Наҳрлар сўйилган,
қоннинг ранги йўқ,
ичимда бўридай увлар бир шамол,
қиличдай чарақлар ой нурида йўл,
кенгликда ухлайди улкан бир қарол.
Оловдан сўйлайми,
сўйлайми майдан,
дарбадар набидай ўқийми оят.
Бу сохта булбуллар намунча сайрар,
намунча пўйроздан оқар ҳақорат.
Қарол жим ухлайди бу қиш палласи,
бор-йўғин каламуш галаси ташир,
шамолда тебранган улкан калласин
талашиб-тортқилаб қашқирлар ғажир.
Валатлар
айниган дилларин кўриб,
ёпиқ дарчаларни муштлайди титраб.
Эй кўнгил,
пойингда бир тупроқ бўлдим, 
Кетмагил,
шу ерда баралла йиғла. 
Далв ойи.
Суронлар тўфонларидан 
қашқирлар тирқираб қочган бир онда 
ўлдим рўйжада хоб ўпқонларидан 
жонимни қийнаган ёвуз бир қондан. 
Қарғалар босди сўнг... 
чилпарчин ёруғ,
қоришди талваса — нур билан рўё, 
Турон кенгликлари сориғдан сориғ, 
улкан бир ўлакса ётгандай гўё...


ТУРКИЙЛАР

Қиличин ташлади беклар ниҳоят, 
босилди тулпорлар, 
тиғлар сурони,
урҳога ўрганган тилларда оят, 
туркийлар таниди комил худони. 
Қиличлар занглади... 
фалокат ҳушёр,
туркийлар қувватин берди ерларга. 
Ҳийлагар дўстлардай яқинлашди ёв 
комиллик қидирган жасур эрларга. 
Илвасин йигитлар, 
бобир йигитлар,
саждага бош қўйди ёвга терс қараб, 
ғулларни кемириб йиғлади итлар, 
буюк бошни кесди қилич ярақлаб. 
Туркда бош қолмади... қолмади довлар.
хотин-халаж қолди мотам кўтариб, 
«бизга тик қарама» буюрди ёвлар, 
ёвларга терс қараб яшади бари. 
Таланди самовий тулпор уюри, 
таланди зарлари, 
зебу забари,
терс қараб ўлинг деб ёвлар буюрди,
ёвларга терс қараб жон берди бари.
Лаҳадга кирдилар ўзларин қарғаб,
қолмади арабий,
туркий хатлари,
туғингиз деди ёв тескари қараб,
ёвларга терс қараб туғилди бари.
Туғилди,
туғилди,
туғилди қуллар,
қирқида қирилган — имдодга муҳтож,
ёвларга терс қараб итлардай ҳурар, 
бир-бирига душман,
бир-биридан кож.
Жўмардлар қирилган Туронзаминда
дўзахий тажриба палласин кўрдим: 
эшшак суврати бор қай бир қавмда, 
қай бирида тўнғиз калласин кўрдим. 
Бу ҳолдан буваклар бўғилиб ўлар, 
қул Билол эзилиб йиғлар фалакда...
Ўзларин ёндирар борлиқдан тўйган 
Бадахшон лаълидай асл малаклар. 
Мўминлар беш бора Аллоҳни эслар 
саждага бош қўйиб жаллод тошига. 
Ўгрилиб сал ортга қарайин деса, 
бошига урарлар,
фақат бошига. 
Борми эр йигитлар, борми эр қизлар,
борми гул бағрингда жўмард нолалар,
борми бул туфроқда ўзлигин излаб, 
осмону фалакка етган болалар.

Бор бўлса,
аларга еткариб қўйинг,
бир бошга бир ўлим демаган эрмас,
шаҳидлар ўлмайди,
бир қараб тўйинг:
Ёвга терс қараган мусулмон эмас!
Ёвга терс қараган мусулмон эмас!
Ёвга терс қараган мусулмон эмас!
Ёвга терс қараган мусулмон эмас!
Ёвга терс қараган мусулмон эмас!


ШАРҲИ ҲОЛ

Шуҳрати сочилди бодияларга... 
зарбадан бештага бўлинди андуҳ.
Йилларга ем бўлган обидаларда 
тинимсиз айланар чирқираган руҳ. 
Бузилди азоб-ла қурилган диллар, 
илинждан ўзга бир туйғу сиғмади. 
Насабин билмаган шўрлик етимлар 
ғафлатда ухлади,
кимлар йиғлади
Фитналар домида пишган зулмдан 
айвсиз босилди қўзғолган ёдлар, 
ўзликни топтаган маккор илмдан 
кулгуга айланиб кетди фарёдлар. 
Ким қолди?
Иблиснинг макрига учиб, 
қирпичоқ бўлгувчи аламон қолди, 
юз йиллик адоват заҳрини қусиб; 
қонига ғарқ бўлган ғалаён қолди. 
Ким қолур?
Ҳаттоки сўнгги лаҳзада
кўзлари тўймаган жобирлар қолур,
ўлим-ла ўйнашган назм авжида
юраги ёрилган шоирлар қолур.
Туркистон —
тарихи ҳарбистонларда,
тўкилиб битдими буюк қоматлар?
Руҳи дод солмасди қабристонларда
қаддини кўтарса агар номардлар.
Буюк руҳ чирқирар...
Мудҳиш саройда
зинодан тўралган неча даҳрий зот 
урчитар малаклар туғилган жойда 
ўзаги айниган янги махлуқот... 
Демак, бор,
баҳайбат зулм бор ҳали, 
ҳали бор одамни қувган овчилар, 
шундан донишлари овсару далли, 
ўғрига айланган доно тожирлар,
шундан чумчуқюрак пошшолари гунг, 
фақирлар кўниккан бало, қаҳатга, 
шундан водийларда ўсиб ётар мунг, 
ҳаттоки булбуллар ўхшар калхатга. 
Туркистон —
тўзондай тўзган жигарлар, 
жигарлар йўлинда темир тиканлар, 
гадолик илмини ўргатар энди 
аждод-авлоди-ла босиб шилганлар. 
Бурғулар чириган... 
занглаган тиғлар... 
итлар томоқ ичар олтин тожидан,
мозийга тикилиб муғанний йиғлар, 
шеър ёзиб ўлтирар лашкарбошилар.


ЁНАЁТГАНЛАР

Валламат ғозийлар 
қабрида турди,
эртакда адашган танти ботирлар. 
Чинаккам эрлари қолмаган юртда 
ўзларин ёндирар бугун хотинлар. 
Қайга борадилар
ваҳший аланга
бағрида додларин кўтариб азот? 
Таскин топардилар кеча даладан, 
бугун излайдилар оловдан нажот. 
Гўёки мағрибга ғарқ бўлиб қуёш, 
садолар инларга қайтар фурсатда 
қуёшдан узилиб қолган бир қулоч 
аланга чинқириб қочар зулматдан. 
Фарёдлар гуркираб
ўсган бу замин
мунчалар дуч келди худо қаҳрига, 
юз йиллаб кўз юммай ётган ғаними 
аланга эккандай зулмат қаърига. 
Бадахшон лаълимас, 
гавҳару дурмас,
оддий бир инсоний қадрини излаб, 
чинаккам беклари қирилган юртда 
гулхандай ёнади неча гул қизлар. 
Бу исён — лаҳзалик, 
даҳшат солароқ
бир зумда ўтар-да дўзахий оғриқ, 
бироқ бу гуллардан бахти қорароқ — 
бир умр ёнгувчи гуллар-да бордир. 
Бу гуллар — 
сўзлаган онидан бошлаб, 
кўрмайин юлдузли осмон равоғин, 
қанотдай қўлларда ерни тарошлаб,
ўт билан сувлардан ясар жавоҳир.

Фаришта қўллари қорайиб куйган, 
кир дурра чирмаган олма юзларин,
ҳар бири Шерали ҳофизни суйган, 
кўзлари ғуссали, 
кичик жуссали,
кўксида армоннинг тумордай доғи, 
дейдилар гулилар юрти — Ҳиротда,
Зуҳросиз равзада турмаган Тоҳир, 
Лайли ва мажнунлар фақат китобда. 
Воҳ, нечук туғилиш... 
борми алардай
оловни тожларда кўтарган гуллар! 
Жаҳондан узилиб қолган далада 
мунчалар милтираб ёнар бу қуллар! 
Машриқдан мағрибга судралган ғамлар... 
манглайга ёзуқни битаркан дажжол, 
бу мудҳиш масканда милён санамлар 
бир умр изларми оловдан нажот! 
Ё худо,
денгизлар бунча узоқда! 
Бунчалар олисдир қайсар дарёлар! 
Жаҳондан узилиб кетган тупроқда 
милтираб ёнгандай ғариб маъволар...


БУЗИЛГАН ДЕВОРЛАР

Қадимда
мевалар етилган пайтда 
савоб деб яшаган комил аждодим
мусофир чанқоғин боссин деб атай 
бузиб қўяр экан боғлар деворин. 
Эрон даштларидан Хитойга қадар 
девори бузилиб ётган боғ эди, 
бу боққа мусофир кирган дафъада 
астойдил севинган элим бор эди. 
Бор эди
бу элнинг худо безаган, 
камолга туташган олтин чоғлари, 
қарғишлар қарғадай қўнган ерлардан 
қалтираб ахтардим ўшал боғларни.
Ахир, ер ютдими... 
комил инсонлар
қолдими сарғайган афсоналарда? 
Метин деворларда — чақиртиконлар, 
қулфлар шодаси — дарвозаларда. 
Бир қўлимни бердим, есин чаёнлар,
бошқасин узатдим каламушларга, 
юрагим гулларин отдим аямай 
кўзлари қотирма падаркушларга. 
Битта гул юзига юзимни босиб, 
оғринган чоғимни тоғлар кўрмасин. 
Энди бу ҳолимни мозийдан тошиб, 
девори бузилган боғлар кўрмасин. 
Гирватдай айланар зулм дунёси...
қаъридан анқирди қора тер ҳиди, 
гўёки бу қадим йўллар худосиз, 
гўёки бутун бир элим берк эди. 
Берк эди,
берк эди,
чексиз деворлар
ичида инграрди чексиз бир шўрлик, 
тинимсиз муштладим дарвозаларни, 
ошиқ қўлларимни қонатиб бўлдим. 
Ошиқ кўзларим ҳам.... 
ёвуз чақнаган,
кимнидир сўкаман, бандаи ғофил, 
ахир ўз еримда дайдиб, чанқаган 
шўрлик мусофирман, 
улуғ мусофир.