Абдуллоҳ Тустарий⁷

Одамлар уйқудалар, уйғонганларида надомат чекадилар, надоматлари уларга манфаат бермайди.

Одобнинг пасти жаҳолатга қўшни бўлмоқ, одобнинг охири эса шубҳа билан яшамоқдир;

Илмнинг шукри амалдир, амалнинг шукри илмнинг зиёда бўлишлигидир.

Суфийга керак нарса учтадир: сирини беркитмоқ, фарзни адо этмоқ, фақрини муолажа қилмоқ.

Аллоҳ ниятнинг қибласидир; ният қалбнинг, бадан аъзолари қибласи, аъзолар эса дуёнинг қибласидир.

Заруратда тадбир йўқ. Агар тадбирга йўл тутса, заруратдан чиқади.

Зарурати Раббига бўлмаган одам нафсининг гадосидир.

Кимки ғийбатдан саломат бўлишни истаса, тахминлардан йироқ бўлсин, тахминлар эшигини беркитган кир гаплардан саломат бўлади, ғийбатдан омон бўлади, ғийбатдан саломат одам ёлғондан юқори бўлади ва бўҳтон унга етолмайди.

Тўрт хислатни ўзида мужассам қилмаган инсон риёсатга йўл тополмайди: одамларга жаҳл қилмай, аксинча, уларнинг жаҳлини кўтариш, уларнинг қўлига қарамаслик, қўлидан келганни уларга бағишлаш. Фақат шундагина у одам риёсатга лойиқдир.

Тадбир ва ихтиёрни тарк этинг, одамлар ҳаётини бузувчилар шулардир.

Бу замондан нажот топишни истаганлар аҳли замонни ҳалокатга йўлиқтирувчи нарсалардан қуйидагилар ёрдамида қутилади: нафсини очлик, сабр ва зуҳд билан синдиради.

Савобини тўғри ҳам, ўғри ҳам қилади, лекин гуноҳлардан нари юриш сиддиқ бандалар қўлидан келади.

Тахмин ҳақиқатни йўққа чиқаради, алоқаси бўлмаган гапларга аралашмоқлик сидқидилликни ўлдиради, аъзолари Аллоҳнинг амрисиз иш юритган одам художўйликдан маҳрум бўлади.

Усулимиз (тариқат аҳлининг – нашр.) етти нарсададир: Аллоҳ таоло Китобини маҳкам ушлаш; Расулуллоҳ (с.а.в.) суннатларига иқтидо қилиш, ҳалол ейиш, ҳеч кимга азият чектирмаслик, гуноҳлардан нарида бўлиш, тавбада ва Аллоҳ буюрган ҳақ-ҳуқуқларнинг адоси билан яшаш.

Аллоҳ билан ўзининг орасидаги муносабатга бировларнинг эътиборини тортмоқни истаган одам ғофилдир.

Аллоҳдан келадиган азоб икки хилдир: раҳмат азоби ва уқубат азоби. Раҳмат азоби соҳибини Аллоҳ олдидаги фақирлигининг изҳорига олиб боради, тадбирни тарк этишга ундайди, уқубат азоби эса эгасини ўз ихтиёри ва тадбири йўлидан етаклайди.

Охират зикридан қалби холи инсон шайтон васвасасига эргашади.

Аллоҳдан ўзга қодир йўқ, Расулуллоҳдан ўзга далил йўқ, тақводан ўзга озуқа йўқ ва сабрдан ўзга амал йўқ.

Ҳаёт тўрт тарзда ўтади: фаришталар ҳаёти тоатда, анбиёларники илмда ва ваҳий интизорида, содиқ бандалар ҳаёти иқтидода, қолган барча одамларники: хоҳ олим бўлсин, хоҳ жоҳил бўлсин ва хоҳ зоҳид бўлсин, хоҳ обид ейишда ва ичишдадир.

Амаллар тавфиқ билан, тавфиқ эса Аллоҳдандир, калити эса дуо ва тазарруъ.