Абу Туроб Нахшабий⁵

Абу Абдуллоҳ бинни Жало деди: “Олти юз нафарга яқин шайхлар билан таниш бўлдим, лекин улар орасида тўртта шайхга ўхшаганини учратмадим. У тўрттовлоннинг биринчи ва аввали Абу Туроб эдилар”.

Иснодлари билан муборак ҳадис ворид бўлган: Расулуллоҳ саллаллоҳу алайҳи ва саллам дедилар: “Орангиздаги дардмандларни таом ва шаробга (ичкилик сув ёки бошқалар) мажбурламанг, чунки уларни Раббилари едириб, ичтиради”.

Али бинни Ҳусайн деди: “Абу Туробга дедим (у саҳрога кетаётган эди): озиқ-овқатдан олиб қол! У эса деди: “Саҳрода кўпроқ яхши ҳамроҳ керак!”.

Эй одамлар! Уч нарсани истайсиз, лекин улар сизники эмас: жонни истайсиз, у эса Аллоҳникидир; руҳни истайсиз, у ҳам Аллоҳникидир; мол-дунё истайсиз, у меросхўрникидир. Икки нарса талабидасиз, икковини ҳам тополмайсиз: қувонч ва роҳат – улар жаннатдадир.

Энг шарофатли қалб – Аллоҳ таоло фаҳм нури билан ёритган, мунаввар этган, тирик қалбдир.

Аллоҳ таоло васфига етмоқлик – ўн етти даражотга кўтарилмоқликдир: энг биринчиси итоатдир ва олийси унинг ҳақиқатига таваккул қилмоқликдир.

Ибодатлар ичида қалб ўйларини ислоҳ қилмоқликдан кўра манфаатлироқ ибодат йўқдир.

Фақирнинг (суфий, дарвишнинг) емиши – топганидир; либоси – танасига ташланганидир; маскани – тўхтаган жойидир.

Таваккул – инсон қалбининг Аллоҳ билан таскин топганидир.

Бойликнинг ҳақиқати шундаки, ўзи сингари бойларга ҳожати бўлмайди; фақирлик ҳақиқати эса аксинча, ўзи сингариларга ошиқади.

Аллоҳ таоло ҳар бир замонда ўша замона аҳлининг муаммоларини замона уламолари тилига қўйиб гапиртиради.

Ниятни яхшилаб асра, чунки у барча ишлар муқаддимасидир; нияти яхши одамнинг кейинги аҳволлари ҳам, афъоллари ҳам саломатдир.

Қаноат – ризқни Аллоҳдан олмоқликдир.