Кел, анда Жабройил, Аршни супургил,
Анда меҳмон бўлгали Расулуллоҳ келадур.

«Мазо — ал басар» кўзлик, «шамс —уз зуҳо» юзлик
Ҳаммадан ширин сўзлик, Расулуллоҳ келадур.

Моликларгаму айтинг, дўзах эшигин ёпсин,
Бошларига дур сочсин, Расулуллоҳ келадур.

Ғилмонларгаму айтинг, жаннат эшигин очсин,
Йўлларига кўз тутсин, Расулуллоҳ келадур.

Шамолларгаму айтинг, сайр этишини қўйсин,
Беадаблик қилмасун, Расулуллоҳ келадур.

Дарёларгаму айтинг, мавж уришини қўйсин,
Олдида соқов бўлсин, Расулуллоҳ келадур.

Азройилгаму айтинг, жон олишини қўйсин,
Хизматда муқим турсин, Расулуллоҳ келадур.

Уфқул мақомига бориб йиғлайди Жабройил:
«Бундан ўтсам, ё Расул, қанотларим куядур».

Маҳшар куни бўлганда йиғилур -халойиқлар
Расулуллоҳ кейнидан Машраб қаландар келадур.

Шарҳ; Расулуллоҳ (с.а.в.) келадир
Ё Жабройил алайҳиссалом, ҳозирлик кўрингки, инсонларнинг сарвари Муҳаммад Мустафо (с.а.в.) арши аъло сари меҳмон бўлгани келмоқдалар. Басирот кўзлари кундек равшан, юзлари тонг шафақидек покиза, ҳалийм ва сўзлари жозиб Расулуллоҳ (с.а.в.) келадилар. Ё Жабройил алайҳиссалом дўзах қўриқчилари малоикаларга айтинг: улар ҳам дўзах эшикларини ёпиб, ўз вазифаларини бир дам унутсинлар ва Аллоҳнинг севимли пайғамбари (с.а.в.) бошларидан дури гавҳарлар сочсинлар. Ғилмонларга айтингки, жаннат эшикларини ланг очсинлар ва интизор кўзларини ул муборак зот йўлларига тиксинларки, бу меърож тунини ёритиб Ҳабибуллоҳ (с.а.в.) келмоқдалар. Бебош шамоллар ҳам бир зум сукут ичра қотсинлар. Беадаблик қилиб, увилламасинлар. Дарёлар шовуллаб мавжланишини бас қилсин. Азроил алайҳиссалом ўзларининг аввалу охир вазифалари — жон олишидан тийилиб, хизматда муқим турсинларки, Расулуллоҳ (с.а.в.) ҳузури олийга келмоқдалар. Зеро, Аллоҳ ҳузурида ҳозир бўлиш малойиклар, инсу жинс орасида фақат Муҳаммад алайҳиссаломгагина насиб этмишдир. Ҳатто Жаброил алайҳиссалом каби буюк фаришта ҳам Сидратул Мунтаҳо остонасида "Бундан нари ўтсам, қанотларим куяди", дея юм — юм йиғлайди. Маҳшар куни жами халойиқ йиғлаган куйи у зотга эргашурларки, девона Машраб ҳам шуларнинг биридир.