Амир Файзулло. “Жаҳон адабиёти”да таржима асарлар PDF Босма E-mail
21.07.2014 01:45

Ижоднинг турлари кўп. Таржима ана шу турлар ичида энг долзарблиги билан ажралиб туради. “Энг” деб урғу бераётганимнинг сабаби шундаки, таржимасиз бирон-бир маданият ўз-ўзидан тараққий топмаган ва топмайди ҳам.
Ўзбек адабиётининг энг олис тарихидан то ҳозирги кунга довур юз берган тараққиётга назар солсак, бу яна-да яққолроқ кўзга ташланади. Мисол учун, Муҳаммад Ризо Огаҳийни олайлик, унинг ижодининг ярмидан кўпроғини таржималар ташкил этади. Огаҳий – буюк сўз устаси. Бу унинг, хусусан, таржималарида яққолроқ кўринади. Аммо бугунги ёш авлод унинг таржималаридан тўлиқ баҳра оладилар, нозик киноя ва қочиримларини бутун назокати билан ҳис этадилар, деб дангал айта олмаймиз.Сабаби маълум: Огаҳий ўзи яшаган даврдаги ўқувчилари учун улар яхши тушунадиган тилга таржима қилган ва буни аъло даражада уддалаган. Шундан келиб чиқиб, бугунги кундаги таржима ўқувчиларининг даража ва қизиқишларини ўрганиш алоҳида ҳушёрликни талаб қилади. Хўш, заҳматкаш таржимонларимиз ўз олдиларидаги бу масъулиятли вазифани қанчалик адо этмоқдалар? Кекса авлод таржимонлари узатган қаламларини олишга ёш авлод таржимонлари тайёр туришибдими? “Тескари таржима”, яъни ўзбек тилидан ўзга тилларга таржима қилиш кўнгилдагидек бормоқдами? Албатта, бу ва бундан бошқа кўплаб саволлар фақат эзгуликни, яхши ниятни ифода этиш учун берилаётганини барчамиз англаб турибмиз. Жаҳонда мамлакатлар кўп, адабиётлар кўп. Шунга яраша уларнинг дурдона асарлари ҳам бўлиши, табиий. Ана шундай дурдона асарларни ўзбек ўқувчиларига тақдим этишда севимли журналимиз “Жаҳон адабиёти”нинг хизмати таҳсинга сазовор.
Ўтган йили наср рукнида қатор романлар таржимаси берилади. Туркманистон ёзувчиси Отажон Тоғоннинг “Бегона” (таржимонлар – М. Аҳмад ва М.Сафаров), поляк ёзувчиси Болеслав Пруснинг “Фиръавн” (таржимон – А. Комил), инглиз ёзувчиси Хаггарднинг “Клеопатра” (таржимон – А.Файзулло ва М.Маҳмудов), рус ёзувчиси Виктор Астафьевнинг “Ғамгин саргузашт” (таржимон – Ж.Фозил), Ёвдат Илёсовнинг “Олачипор ажал” (таржимон – Ш.Мансуров), америкалик ёзувчи Ирвинг Стоуннинг “Ҳаётга ташналик” (таржимон – Р. Жабборов, М.Норова), итальян ёзувчиси Густав Эмернинг “Соҳиб чангал” (таржимон – Э.Носиров), грециялик ёзувчи Яннис Мариснинг “Нафақадаги хусусий изқувар” (таржимон – Қ.Мирмуҳаммедов) романлари ўқувчилар томонидан илиқ кутиб олинди. Бир йилда ҳаммаси бўлиб 8 (!) та роман ўзбек тилига ўгирилган. “Шеърият минтақалари” рукни ҳам ғоят ранг-баранглиги билан диққатни тортади. Кўплаб шеърий асарлар бевосита аслиятдан ўгирилгани кишини қувонтирмай қолмайди. Турк, озарбайжон, ҳинд, инглиз, немис, татар тилларидан қилинган таржималарда аслият тилининг жозибаси яққол кўзга ташланади. Таржимонлар сафида ёш ижодкорларнинг номларини кўриб, таржимада сифат ўзгаришлари рўй бераётганига шоҳид бўламиз.
Драматургия рукнида В.Шекспирнинг “Беҳуда шов-шув” (таржимон – М.Исмоилий) ва озарбайжон драматурги Ҳусайн Жовиднинг “Шайх Санъон” (аслиятдан У.Қўчқор таржимаси) асари маҳорат билан ўгирилган.
Адабиётшунослик, Фалсафа рукнларида нақд 52 муаллиф қаламига мансуб лавҳа, очерк ва мақолалар турли тиллардан таржима қилинган ёки адабий мунозаралар ва суҳбатлар тарзида ўқувчи эътиборига ҳавола этилган. 2012 йилда журналда 140 дан ортиқ муаллиф иштироқ этган, бу журнал энг оммабоп нашрга айланганидан дарак беради.
Публицистика ва Жаҳон маданияти ва санъати рукнларида ҳам ўқувчиларнинг онг ва дидига мос лавҳа ва мақолалар эълон қилиниши айни муддао бўлди.
Аммо сон ва сифат деган мезонлар мавжудлигини ҳам эсдан чиқармаслик керак. “Жаҳон адабиёти” журнали мисолида кўплаб таржима асарларини санаб ўтдим. Уларнинг таржима сифати қандай, деб сўрайдиган бўлсангиз, бунга дарҳол “аъло” ёки “яхши” деб жавоб беролмаган бўлардим. Ёшларни қўйиб турайлик, улар ҳозирча изланишда, ривожланишда. Улар йўл қўйган хато ва камчиликлар аксар ҳолларда тажрибасизлик туфайли содир бўлади, буни кечирса бўлади. Таҳририятимизга қўлёзмалар кўплаб келиб тушади. Қоидага биноан уларнинг сифатини тезда аниқлаб, муаллифга “ҳа” ёки “йўқ” деган жавобни айтишимиз лозим. Гоҳо шундай муаллифлар учрайдики, таржимасини компьютердан чиқаргандан кейин лоақал устидан бирров кўз югуртирмаган бўлади. Шу ўринда атоқли адиб Мирзакалон Исмоилийнинг бир ишлари ғоят ибратли, деб ўйлайман. Ўзларининг айтишларича, Лев Толстойнинг “Тирилиш” романини анча ёш пайтларида таржима қилиб, чоп эттирган эканлар. Ёшлари улғайганда ҳалиги таржимани башқатдан ўқиб кўрибдилар ва ўзларидан қаттиқ уялиб кетибдилар. Барибир, тажрибасизлик ўз ишини қилган экан-да. Шундан кейин бу романни такроран таржима қилиб, хижолатдан қутилган эканлар.
Таржима матнни сояма-соя кўчириб чиқиш эмаслигини ёшу кекса барча таржимонлар яхши билишлари керак. Таржима ҳалол ижод қилишни, ҳалол тер тўкишни ёқтиради, талаб этади. Шоир Тоҳир Қаҳҳор айтганидек, таржимонда ҳам ёзувчиликдан, ҳам шоирликдан озгина улуш бўлиши шарт, акс ҳолда, ундан яхши таржимон чиқмайди. Эндиликда адабиётимизнинг энг мўътабар, оқсоқол даражасига етишган олим ва таржимон Иброҳим Ғофуровни камоли эҳтиром ила барчага ўрнак қилиб кўрсатгим келади. Куни-кеча афсонавий Жеймс Жойснинг “Улисснинг саргузаштлари”ни ўзбек тилида бийрон-бийрон қилиб сайратган эдилар, бугунда эса Фёдор Достоевскийнинг “Иблислар” романини афсонадан ҳақиқатга дўнариб турибдилар. Мен бу ерда Достоевскийнинг даҳосию таржимоннинг жасорати ҳақида гапирмоқчи эмасман, ҳамма гап шундаки, Иброҳим Ғофуров шундай оғир, мураккаб ва йирик асарнинг бирон-бир сатри ёки калимасига “хиёнат” қилмай, ўзбек тилида уларнинг айнан муқобилини тополганлар. Таржималари равон ўқилишининг ўзиёқ ҳаммасини рўй-рост айтиб турибди – таржимон ўз ишига ҳам, аслиятга ҳам ҳалол ёндашган.
Бунга қарши ўлароқ, ўзини чинакам таржимон чоғлаган, аммо таржималари ҳатто ҳаваскор таржимончалик бўлмаган “ижодкор”лар, афсуски, тез-тез учраб туради…
Республикамизда Ғарб ва Шарқ тилларини ўрганиш оммавий тус олган, десак янглишмаймиз. Бирон-бир чет тилини билиш замон талабига айланиб бормоқда. Таржималарнинг тури кўплигини ҳамма билади: сўзма-сўз (таглама) таржима, бадиий таржима, синхрон таржима ва ҳ.к. Юқорида айтиб ўтганимиздек, ҳар қандай адабиёт тараққиётини таржимасиз тасаввур этиб бўлмайди. Матбуотда тагига “фалон тилдан фалончи таржимаси” деб имзо чекилган таржима унинг эгаси кўзига чўғдай кўриниши тайин. Аммо сифати-чи? Худди ўша “сифат” деган нарса кейинчалик ёш ва ёши каттароқ таржимонларга панд бермоқда. Аслият тилини пухта эгаллаш бошқа, ундан она тилида фойдаланиш бошқа. Она тилини барча фазилатлари билан яхши билмаган одам ҳар қанча уринмасин, яхши таржимон бўлиши қийин. Она тилини ўрганинг ва яхши таржимон бўлинг! Тилагимиз – шу.

 
Дилрабо Қувватова. Ўзбек поэмачилигида модернистик изланишлар PDF Босма E-mail
21.07.2014 01:48

Жаҳон модерн адабиётининг бадиий-эстетик тажрибалари асосида ўтган асрнинг тўқсонинчи йилларидан бошлаб, ўзбек модерн поэмаларининг ўзига хос тизими вужудга келди. Уларда жаҳон модерн адабиётининг кўпгина белгилари мавжудлиги кўзга ташланади. Зеро, ХХ аср бошларида Европада юзага келган модерн адабиёт ўзбек поэмалари табиатига ҳам таъсир кўрсатмай қолмади. Унинг таъсирида ўзбек поэмалари мазмунан ва шаклан янгилана бошлади. Ўзбек поэмачилигидаги модернистик янгиланишлар кўпроқ шоирларнинг янгича, ноанъанавий изланишлари мисолида намоён бўлаётир. Буни, асосан, қуйидагиларда ўз аксини топган дейиш мумкин:
1) Қаҳрамон талқинида ва асарнинг ғоявий-услубий йўналишида;
2) Асар композициясида;
3) Асарнинг поэтик синтаксисида.
Кўринадики, жаҳон поэмачилиги бадиий-эстетик тажрибалари икки йўналишда: жаҳон поэмачилиги намуналарининг ўзбек тилига ўгирилиши ва жаҳон модерн адабиёти ютуқларидан ўрганиш натижасида намоён бўлганлиги кузатилади.
Давр поэмачилигида модерн поэмаларнинг ўзига хос намуналари яратилди. Уларда шоирлар жамият, турмуш воқеликларидан кўра кўпроқ инсон ички оламининг руҳий тўлғамларини, кўнгил сирларини ифодалашга берила бошладилар. (Масалан, Икром Отамуроднинг “Ичкари, ташқари” поэмасида шоир ўз нигоҳини ташқаридаги муаммолардан олиб, ичкарига – ботинга қаратади.) Айниқса, ХХ асрнинг иккинчи ярми ҳамда ХХI аср бошларида яратилган поэмаларда аста-секин субъективизм – кўнгил рози ошиб бораётганлиги кўзга ташланади. Таниқли адабиётшунос Умарали Норматов бунинг сабабини: “Бизда модерн адабиётнинг оқим тусини олиш жараёни миллий ўзликни англаш, миллий-диний қадриятларни тиклаш, жумладан, тасаввуф фалсафаси, адабиётига қизиқиш ғоят кучайган бир даврга тўғри келди”, дея изоҳлайди. Бундай поэмаларда, кўпинча, “адашган, алданган, беҳуда, самарасиз меҳнат-фаолиятга, маънисиз қисматга мубтало этилган шахснинг фожиасини очиб бериш, кутилмаган томонлардан ўзига хос тарзда бадиий таҳлил этишга интилиш кузатилади. Натижада, поэмаларда ҳам абсурд ғояси ва абсурд қаҳрамонни эслатадиган персонажлар” пайдо бўла бошлади. Жумладан, Икром Отамуроднинг “Ёбондаги ёлғиз дарахт” поэмасида дарахтга эрмак учун бесабаб ўт қўйиб ўтган Йўловчи, Наби Жалолиддиннинг “Чиптасиз одамлар” асарида кун бўйи оғир меҳнат қилиб топган чойчақасига фақат гул сотиб оладиган Фаррош образлари бунга мисол бўла олади. Қолаверса, бу асарларда ёлғизликка, жамиятдан, одамлардан қочишга интилиш ғояси ифода этилиши янгича бир тарзда давом эттирилган.
Модерн поэмаларда адабиётнинг оғзаки, мумтоз, жаҳон тажрибаларидан янгича услубий шаклларда фойдаланила бошланди. Масалан, Салим Ашурнинг “Атиргул” поэмасида анъанавий, халқона руҳ – оҳангга йўғрилган сатрларда қад ростлаб турган лирик қаҳрамон гавдаланади. Бироқ унинг табиат ҳодисаларини кўриш, кузатиш ва идрок этиш тарзи ўзига хос янгича эканлиги кузатилади. Жумладан:
Хазон-яфроқлардан ўчоқ ясадим,
Шеърларим ёзилган дафтардан ўтин…

“Сунбула” халқ қўшиғидаги мажозга кўра, лирик қаҳрамон “қоғоздан ўчоқ ясаб, гулдан ўтин қилишга” чоғланган бўлса, Салим Ашурнинг “Атиргул” поэмаси қаҳрамони “хазон-яфроқлардан ўчоқ ясаб, унга шеър ёзилган дафтарини ўтин қилишга” чоғланаётир. Ҳар иккала шеърий асарни бирлаштириб турган жиҳат эса, улардаги мазмуний яқинликдир. Чунки иккала шеърий асарда ҳам ўз ёрига етолмаган ошиқ дарди куйланмоқда.
Салим Ашурнинг “Атиргул” поэмасида, айниқса, ноанъанавий ташбеҳлар кўп учрайди:

Тишларингдан ўқ яса,
Холларингдан тош-тош.

Маълумки, мумтоз шеъриятда киприкни ўққа, холни эса “қора қуш” ёки “қора ҳинду бачча”га менгзаш муайян анъана сифатида кўзга ташланиб келган. Салим Ашур шу анъана руҳини сақлаган ҳолда, уни янгича (модерн) идрок билан ифода этишга уринган. У асарида киприкни эмас, балки тишни ўққа, холни тошга ўхшатаётир. Бу билан унинг янада чуқурроқ ва кенгроқ фикр юритаётганлигини англаш мумкин. Чунки у бу орқали ёрнинг ўзига ярашиб турган қадрли қора холини муқаддас қора тош каби суюкли ва ардоқли дейишга чоғланганлигига шубҳа йўқ.
Мумтоз шеъриятда ёрнинг лаби, асосан, ёқут ва инжуга ўхшатилган бўлса, Салим Ашурнинг “Атиргул” достонида унинг тўлқинга ўхшатилганлиги кузатилади:
Кўзлари оҳуники,
Лаблари – икки тўлқин.
Шу қиз насиб бўлмаса,
Жон нимта-нимта бўлсин.

Салим Ашур ушбу поэмасида анъанавий образларни баъзан ана шундай ўзгаришлар билан, баъзан эса айнан сақлашга ҳаракат қилади:

Симлар қоқишимни тақиқлаб қўйдинг,
Хатлар ёзишимни ман этдинг мутлоқ.
Мен эса ит каби атрофингдаман,
Яқин боролмайман, кетолмай узоқ.
Ошиқ ўз ҳолатини итга менгзаши мумтоз шеърият учун анъанавий эди. Кўриняптики, бу анъана ҳозиргача сақланиб келаётир.
Хуллас, шоирнинг анъана доирасида, анъана заминида туриб, модернистик ташбеҳларга интилаётганлигини кузатиш мумкин.
Маълумки, мумтоз шеъриятда инсон қалби кўпинча кўза рамзида берилади. Икром Отамуроднинг “Сопол синиқлари” поэмасида шу рамзнинг ўз мантиқий параллели билан ёнма-ён келтирилганлигини кўриш мумкин:

Синиқ кўза…
Синиқ кўнгил…
Дўппайган қабр…
Нимжон ниҳол…

Бу мисраларда мантиқан параллел образлар қаршилантириш асосида ёнма-ён келтирилмоқда. Чунки модерн поэмаларнинг муҳим белгиси шуки, уларда шоир дунёни янгича нигоҳ билан тафтиш қилади. Уни бутун мураккабликларию фожиалари, яхши ва ёмон томонлари билан тасвирлашга интилади. Шунинг учун уларда қаршилантириш санъати кўпинча композицион асос бўлиб кўринади. Шу майл билан шоир ўз асов туйғуларини шеърий нутққа жойлаштирмоқчи бўлади.
“Сопол синиқлари”да кўп таркибли, мураккаб, уюшган ҳамда янгича мазмундаги сифатлашлар учрайди:

Ўртаб кетди суйгули,
бир гули,
юз гули,
минг гули,
азиз гули,
эрка гули,
чин гули

Бу каби мазмунан оддийдан мураккабга, пастдан юқорига ривожланиб борган уюшиқ эпитетлар орқали ижодкор тасвирийликни орттиришга уринади. Модерн поэмаларда бир ҳодиса бошқа бир ҳодиса номи билан (метафора, истиора, метонимия, рамз кабилар воситасида) ифода этилади. Уларда шоир кўпинча ўз фикр-туйғусини рамзлар воситасида баён этади. Шунинг учун бундай поэмалар, одатда, мураккаб баён услубига эга бўлади. Улардаги рамзлар туфайли, асар тилини бирдан тушуниш қийинчилик туғдиради. Уни тушуниш учун баъзида ўқувчи ақлий зўриқишга дуч келади. Шундай ҳолатда поэмаларда ички нутқ (монолог)нинг икки хил кўриниши қўлланади:
1) Ўз-ўзига қаратилган нутқ: сўзловчининг ўзига, бошқа кишига, ҳар хил ҳодисаларга қаратилган ички нутқи ёки нутқий муносабати.
2) Ўқувчига қаратилган очиқ нутқ. Бундай нутқ кўринишлари ифода этилган синтактик қурилмалар кўпинча мурожаат қилиш, маслаҳат бериш, даъватлантириш, ундаш, огоҳлантириш, лаънатлаш ва ҳоказо сингари мазмунда келиши билан эътиборни тортади.
Ички нутқда илм излаш, хулоса чиқаришга интилиш характерлидир:
Билдим, аъзои баданим ҳаёт ширасидан.
Ҳамширам – турна,
Қондошим – жайрон,
Жигарим – арғувон.
Хоку туробданман, иним – қумурсқа, оғам – от,
Билдим – одамийзодман,
Одамийзод.
Абдували Қутбиддиннинг “Изоҳсиз луғат” достонидан олинган бу мисралар орқали инсоннинг ҳамиша ўз-ўзини англаш учун илм излашга интилганлиги очиб берилаётир.
Модерн поэмаларда лирик қаҳрамоннинг руҳий ҳолати тасвирига кенг ўрин ажратилиши сабаб, уларнинг бадиий қурилмасида ички монолог, ички руҳий таҳлил, руҳ билан ёки сурат билан суҳбат каби усуллардан кўпроқ фойдаланилади. Уларда муаллифнинг ўз-ўзи, бошқа киши ёки ташқи олам, табиат ҳодисалари билан суҳбатида фикрнинг иккинчи шахсга қаратилган бўлиши, мурожаат, ишонтириш, даъват, савол-жавоб мазмуни етакчилик қилади. Бунда ўз-ўзига мурожаатнинг баъзан иккинчи шахсга ёки, аксинча, иккинчи шахсдан бирданига учинчи шахсга ё учинчи шахсдан иккинчи шахсга кўчирилиши мумкин. Бунга “Сопол синиқлари” поэмасидаги мисралар мисол бўла олади:
Мен – муайян шакл…
Сен – кутувчи….
Мен – кутувчи…
Сен – кутилувчи…

Мазкур поэманинг кейинги мисраларида бирданига “у” ҳақда фикр юритила бошланади, яъни нутқ қаратилган шахс ўзгаради. Энди бу нутқ ўзга(лар)га қаратилаётганлиги сезилади:

Сен унга интил, йўлида илҳақ,
у – фурсат,
у – лаҳза,
у – бир он.

Сўзловчининг ҳис-ҳаяжони, хоҳиш-истаги, воқеликка баҳоси, ижобий ёки салбий муносабати талқин этилади. Шунга кўра, бу ҳолатни ифода этувчи синтактик қурилмалар таркибида бош ва иккинчи даражали гап бўлаклари билан грамматик жиҳатдан боғлана олмаса-да, гапнинг мазмунини кучайтиришга хизмат қилувчи ҳис-ҳаяжон ундовлари, ижобий ёки салбий оттенкага эга услубий бирликлар учраши табиий ҳол саналади.
Модерн поэмаларда кўпинча кўрсатиш олмоши ва ўрин ёки пайт ҳолларининг анафора қилиб келтирилиши кузатилади. Албатта, бу ҳам тасодифий эмас. Бу билан, аслида, талқин қилинаётган ёки тасвирланаётган воқеликнинг ҳақиқат эканлигига ўқувчини ишонтириш, уни таъкидлаш мақсадига эришиш кўзда тутилади:

шунчаки ўткинчи ҳодислар,
шунчаки югурик гаплар,
шунчаки кун ўтиши,
шунчаки маишат, хушлик…

“Сопол синиқлари” поэмасидан олинган бу мисраларда “шунчаки” кўрсатиш олмоши анафора вазифасида майдонга чиқиб, матннинг тугал поэтик нутқ сифатида бирлашиб туришини таъминловчи муҳим воситага айланган. Шу билан бирга, у шоирнинг кузатувчанлик позициясини, воқеликка эмоционал муносабатини билиб олишда ҳам восита вазифасини ўтаётир.
Наби Жалолиддиннинг “Чиптасиз одамлар” поэмасидан келтирилган қуйидаги парчани тез тушуниш учун ўқувчи, аввало, адабиётда асрлардан буён рамзий моҳият касб этиб келаётган “ой”, “шох”, “ҳой”, “оҳ”, “ошиқ”, “ўқлов”, “ишқ”, “ов” рамзларини билиши зарур. Акс ҳолда, у мисралар моҳиятини тўлиқ англай олмайди. Натижада, поэма мазмуни ҳам унга тўла-тўкис тушунарли бўлмайди.
Шарқнинг пешонасида ойи бор,
Ғарбнинг бошида шохи.
Ғарбнинг бир буюк ҳойи бор,
Шарқнинг бўғизида оҳи.
Ҳойи ойига ошиқ,
Шохи оҳига ўқлов.
Бу буюк ишқ,
Ёвуз ишқ,
Мудом тугамаган ов.

Агар ўқувчи шоир қўллаган рамзларнинг моҳиятини тўлиқ англаб етса, ҳатто у шоир айтмоқчи бўлган фикрдан кўра ҳам кўпроқ фикрни идрок этади. Эътиборли жиҳати шундаки, ушбу асарда аллитерациянинг янгича кўринишидан фойдаланилган:

Яна ким билади?..
Биладир…
Бир чимдим умрга ишонган.
Ёки яна:
Кўзларинг йўқ,
Йўқ эди сенинг,
Йигирманчи аср.

Кўриняптики, бу шеърий парчаларда аллитерацияни ҳосил қилаётган “б” ҳамда “й” ҳарфлари биринчи мисрани якунловчи ва иккинчию учинчи мисрани бошловчи сўзларнинг илк ҳарфи сифатида келяпти.
Модерн поэмаларда нафақат қофия ва вазндан, балки тиниш белгиларидан ҳам воз кечишга уриниш пайдо бўлди. Тиниш белгиларидан воз кечилган шеърий сатрларда асов руҳ ҳукмронлиги сезилади. Масалан, Асқар Маҳкамнинг “Ишқ” поэмасида учрайдиган қуйидаги сатрлар бу жиҳатдан эътиборни тортади:

(Эй дил менга оғир қилдинг диллик қилдинг
Эй дил мени сағир қиб бедиллик қилдинг
Эй дил нима сўрдинг бердим бердим тамом
Эй дил охир кимга бандачилик қилдинг
Эй дил мен “тан тахтаси”дан кечай девдим
Эй дил танни тахта бирла тилик қилдинг)

Бунда “Эй дил” такрори бир пайтнинг ўзида ҳам риторик мурожаат, ҳам анафора вазифасини адо этмоқда. Бироқ шоир деярли зарур тиниш белгиларини қўлламаган. Шунга қарамай, ундан мурожаат мазмунини англаш мумкин. Қолаверса, юқоридаги сатрлар қавс ичида берилган. Демак, шоир асосий поэтик фикрга изоҳ сифатида киритмадан, аниқроғи, кириш гапдан фойдаланган.
Модерн поэмаларда бир сўзни такрор келтириш (кўпинча уч марта) кўп кўзга ташланади. Маълумки, сўзлар такрори ўзига хос ритмни, оҳангни пайдо қилади. Улар кўмагида эса шеърни вужудга келтирган кечинмани чуқурроқ ҳис қилиш, унинг мазмунини етарлича тушуниш имкони туғилади. Бу ҳолат, айниқса, Икром Отамуроднинг “Сопол синиқлари” поэмасида ёрқин акс этган:

…макондан-маконга кўчиш…
ондан-онга кўчиш…
руҳдан-руҳга кўчиш…
кўчиш…
кўчиш…
кўчиш…

Шоир ўз танасига сиғмаган кучли руҳ соҳиби. Шунинг учун унинг поэмаларида руҳий исён, руҳий хўрсиниқ ички чизги ва ранг ўзаро мужассамлашиб, туйғулар драматизмини вужудга келтирган.
Хуллас, модернизм воқеликни бадиий акс эттиришнинг ўзига хос усули бўлиб, унга мувофиқ муҳим жиҳатлар ХХ асрнинг иккинчи ярми ва ХХI аср бошларида яратилган поэмаларда қаҳрамонларни, фикрни маълум бир белгилар орқали ифода этишда ёрқин кузатилади. Айни жараён миллий поэмаларимизнинг мазмунан ва шаклан ҳамда услубий жиҳатдан янгиланишига хизмат қилган.

 
Девоний (1887-1938) PDF Босма E-mail
21.03.2014 15:07

Девоний (тахаллуси; асл исм-шарифи Муҳаммадкомил Исмоил Девон ўғли) (1887, Хива яқинидаги Сангар қишлоғи — 1938, Тошкент) — шоир. Хивадаги Арабхон мадрасасида таълим олган, форс тили, хаттотлик санъатини ўрганган. Феруз саройида бирмунча вақт котиблик қилган. Шеърларида замона носозликларини танқид қилган, маърифатпарварлик ғояларини илгари сурган («Афсус» радифли ва б. шеърлари). Шоир ижодига Табибий («Мажмуат уш-шуаро») ва Лаффасий («Тазкираи шуаро»)лар юқори баҳо берганлар. Девонийнинг девонлари асл нусхалари Ўзбекистон Фанлар Академияси Шарқшунослик институти (инв. № 901, 906, 1142) ва ўғли Ҳамза Комиловнинг шахсий кутубхонасида сақланади.

ҒАЗАЛЛАР

Ёрсиз кечган куним бир тийра зиндондур манга,
Лаъл ранг май ўрниға кўнглум тўла қондур манга.

Варзишим фурқат аро оромсиз шаб то саҳар,
Ханда ўрниға надомат бирла афғондур манга.

Келмангиз теграмга эмди, эй саломат аҳли ким,
Сели ашким бирла олам турфа тўфондур манга.

Қайда борсам йиғламоқ бирла жунуним тавридин,
Олам аҳли минг кўз ила ваҳки ҳайрондур манга.

Токи ул дилдор базми васлидин бўлдум йироқ,
Айшу роҳатдин ёвуқроқ эмди ҳижрондур манга.

Дашти ваҳшат ичра кирдим айтингиз, аҳбоблар,
Бўлмоғум сизларга улфат қайда имкондур манга.

Шиддати ранжу аламдин музтариб ҳолим кўруб,
Ҳайрат ила давр эли ҳар лаҳза гирёндур манга.

Дод қилсам илкидин ҳар дамда ман эмас ажаб,
Боиси зулму ситам ул лаъли хандондур манга.

Ёр васлидин йироқ. Девониё, ман йиғламай
Найлайинким, гардиши гардун гардондур манга.

* * *

Оҳ ким, эй дилрабо, ҳажрингда зор ўлдим санга,
Келмадинг базмим аро кўп интизор ўлдим санга.

Келгуси деб роҳинг узра ўлтуриб тонг отқуча,
Тортиб ҳижронинг ғамини ашкбор ўлдим санга.

Элга бу сирри ниҳоним фош бўлса тонг эмас,
Дарди ишқингдин ажаб мажнун шиор ўлдим санга.

Бир нафас ором топмай ҳар тарафға бош уруб,
Ўртаниб дарду ғамингдин беқарор ўлдим санга.

Топғали базми висолинг жидду жаҳд айлаб басег
Телбалардек ун чекиб, кўйингда хор ўлдим санга.

Фурқатинг дардин чекиб, ошуфталиғдин сарбасар,
Ихтиёрим йўқ қилиб, беихтиёр ўлдим санга,

Етмайин васлингға айлаб изтироб ҳаддин фузун,
Тортғоли мунча алам қайдин дучор ўлдим санга.

Ваҳки ҳар офатни жавринг шиддати бирла чекиб,
Тиғи ҳажринг бирла охир дилфигор ўлдим санга.

Барча ушшоқингни лутфинг бирла қилдинг мўътабар,
Ваҳки ман Девонийдек беэътибор ўлдим санга.

* * *

То айлади кўз меҳри жамолингни тамошо,
Жон кишвариға тушди ғаминг бирла алоло.

Ақл ила хирад бўлди жудо телба кўнгулдан,
Зулфинг сияҳи бирла тушуб бошима савдо.

Васлингға етургил мани дил хастани эмди,
Холимға тараҳҳум қилиб, эй дилбари барно.

Кўнглум аро йўқ зарра каби сабр ила тоқат,
Чун ўртаниб ишқинг ўтидин булбули шайдо.

Андуҳу бало чеккуси ҳижрон туни беҳад,
Ҳар кимки қилур дилбари васлини таманно.

Не бўлғуси бу кулбаи аҳзонима келсанг,
Меҳр ила вофо расмин этиб бир кеча ифшо.

Девоний каби этмас эдим бир нафас армон,
Васлинг арр бир лаҳза агар топсам эди жо.

* * *

Эй ситамгар, недурур бу навъ қилмоқлиғ жафо,
Қилмайин ушшоқи маҳзун ҳолиға меҳру вафо.

Гулъузоринг шавқида булбул каби фарёд этиб,
Айлагумдур ҳолима субҳу масо афғону во.

Қолмади орому тоқат нотавон кўнглум аро,
Бўлғали токи висолинг гулшанидин ман жудо.

Масканимга еткур ўзни интизор ўлдим басе,
Марҳамат зоҳир қилиб бир кеча, эй ширин лиқо.

Соқиё, тутғил карам жомин мани лаб ташнаға,
Асру хуммор ўлмишам ранж ила бу ҳижрон аро

Фурқати оломидин фарёд қилсам ногиҳон,
Ўртанур оҳим ўтиға ҳар саҳар арзу само.

Еткур ўзни ком топмоқ истасанг, Девониё,
Амният оромгоҳи гўшаи фақру фано.

* * *

Фигор этган кўнгулни тийри мужгонингға салламно,
Жаҳонға фитна солди чашми фаттонингға салламно.

Саросар шавқидин қон айлаган афгор кўнглумни,
Қизил гул ғунчасидек лаъли хандонингға салламно.

Тараҳҳум қилмадинг дедим санга ким шарҳи ҳолимни,
Дегай ҳар кимса кўрса чиқмағон жонингға салламно.

Қилиб қатл ишқ элини зулму бедод айладинг бунёд,
Жаҳон бўстонида, эй шўх сомонингға салламно.

Кўнгулдин сабру оромим паришон айлади охир,
Тонг эрмас гар десам зулфи паришонингға салламно.

Чу аввал аҳди маъшуқ айлабон сўнг минг жафо қилди,
Манга ёлғондин этган аҳду паймонингға салламно.

Фироқи шиддати шарҳини девонингға бер тартиб,
Дегай, Девониё, назм аҳли девонингға салламно.

* * *

Кулбама кел, мақдамингға йўқ ила борим фидо,
Не йўқ ила бор, балки жони беморим фидо.

Бир кўруб то суратингни айладим сар-то бапо
Дини исломимни, эй хуршиди рухсорим, фидо.

Сўргали ҳоли харобим масканимни маскан эт,
Сарбасар бўлсун санга пинҳону изҳорим фидо.

Марҳамат зоҳир қил эмди, жону кўнглумдин асар,
Қолмайин бўлди сенга, эй чашми хунхорим, фидо

Боғ аро кирсанг агар сарве ўзини қилғуси,
Қоматингға ҳар нафас, эй сарви рафторим, фидо.

Жонини қурбон этиб шавқинг била субҳу масо,
Қилмоғон борму ўзин даҳр ичра, эй ёрим, фидо.

Жону дилни садқанг айлаб, айладим Девонийдек,
Ҳам матон васфинга нақди ашъорим фидо.

* * *

Ёндим ғамингдин сарбасар раҳм айлагил, эй дилрабо,
Ҳажринг тунидин кўзларим зулфинг каби бўлди қаро.

Недур гуноҳим, эй пари, ман нотавонинг билмадим,
Тун-кун қилурсан ҳолима раҳм айламай жавру жафо.

Ҳар неча жон қилса фидо афсуским ишқ аҳлиға
Ҳижрон аро ҳусн аҳлидин бир заррадек йўқдур вафо.

Муҳлик фироқи ичра гар фарёд қилсам не ажаб,
Ул сангдилдин бўлмади ҳаргиз мани комим раво.

Ман хастаға боқмай даме ул моҳ пайкар дам-бадам,
Кўргузгуси ағёрға ҳаддин фузун лутфу ато.

Яъқубдек субҳу масо ул моҳи Канъондин йироқ,
Байтул-аҳзанда иш манга чекмак эрур ранжу ано.

Беҳуда меҳнат чекмагил маҳзун ўлуб, Девониё,
Ҳусн аҳлидин меҳру вафо умидидур айни хато.

* * *

Ваҳ недин жавр қилурсан, дегил, эй ёр, манга,
Еткурур дарду ғаминг дам-бадам озор манга.

Фурқатинг шиддатидин ўлмакка ётдим, лекин
Бўлмадинг ҳажринг аро сирдошу ғамхор манга.

Бу ҳазин ҳолима бир зарра тараҳҳум қилмай,
Дам-бадам жавру жафо айлагунг изҳор манга.

Юзларинг шавқидин ўт кўнглум аро шуъла уруб,
Ҳажр аро дарду ғаминг бўлдики бисёр манга.

Кирпикинг ханжари кўнглумни басе қилди яро,
Эмди раҳм айлагил, эй шўхи ситамкор, манга.

Қилмасанг лутфу карам ҳолима, эй шўх, агар,
Эмди жон асрамоқ ҳижрон аро душвор манга.

Ҳар саҳар оҳим ўти чархи фалакка етушур,
Базм этиб тарки ситам айлаки дилдор манга.

Зулм этиб бошим уза дарду бало еткурадур,
Бир тараф ҳажринг ўти, бир тараф ағёр манга,

Фироқинг шиддатидин англа чу Девоний каби
Айламак боис эрур мухтасар ашъор манга.

* * *

Эй пари, келмасму раҳминг чашми гирёним кўруб,
Жавру зулминг бирла ҳар дам ўтлуғ афғоним кўруб.

Йиғлашурлар дам-бадам аҳли саломат даҳр аро,
Муҳлик ҳижронинг. аро бу ҳоли вайроним кўруб.

Ишқ таркин майл этибдурлар бори ишқ аҳликим,
Фурқатинг ичра менинг хотир паришоним кўруб.

Баҳри ҳайрат ичра ғарқ ўлмишдурур аҳли хирад,
Шоми ҳижронинг аро аҳволи ҳайроним кўруб,

Барча олам халқи ҳар дам ҳолима таҳсин деюр,
Бу сифат ранжу аламда чиқмағон жоним кўруб.

Тонг эмас мурғи саҳар маъдум қилса ноласин,
Ҳажр аро ҳар дам мени бу ҳоли нолоним кўруб.

Ваҳки Девоний каби ошуфтадурман раҳм қил,
Васлинга етмакда қилғон қасду жавлоним кўруб.

* * *

Дедим: гирифтор айладинг анвори ҳуснинг кўрсатиб,
Дедики: куйдургум сани ҳажр ўти бирла ўртатиб.

Дедимки: тинмай васлинга фурқат ўтидин зорман,
Дедики: еткунг васлима Мажнунға ўзни ўхшатиб.

Дедимки: эй дилбар, манга жилва қилурсан не сабаб,
Деди: ҳалок эткум сани қошу кўзумни ўйнатиб,

Дедим: лабингни шарбати шавқидин ўлдим ҳажр аро,
Дедики: жон топғунгдурур васлим аро они тотиб.

Дедим: фироқинг дардидин жисмим фигор ўлди басе,
Деди: фигор этдим они қилдинг ғалат новак отиб.

Дедимки: жон нақдин берай бир бўса бер лаълинг учун,
Дедики: бил жон нақдиға ҳаргиз они бўлмас сотиб.

Дедимки: етсам васлинга Девонийдек не ҳол ўлур,
Дедики: маст ўлғунгдурур то субҳи маҳшарча ётиб.

* * *

Субҳу масо гул васлини айлаб таманно андалиб,
Саҳни чаманни ўзига чун қилди маъво андалиб.

Дашти жунунға юз қўюб, фарёд этиб Мажнун киби,
Орому сабрин ғам била ҳам қилди яғмо андалиб.

Парвонадек сар-то бапо шавқи шарарга куйгали,
Ул оташин гул ишқидинким бўлди шайдо андалиб.

Тортиб туман озорлар ранжу таабдин айлади,
Олам аро юз шўру шар бошиға барпо андалиб.

Ишқ ўти бирла ўртаниб, айлаб фиғону нолалар,
Боғ ичра солди шавқдин юз шўру ғавғо андалиб.

Қилғоч тамошо ногиҳон гул оразин гулшан аро,
Ҳар дамда юз турлук наво чун қилди пайдо андалиб.

Айлаб басе оҳу фиғон Девонийдек тинмай даме,
Завқ ўти бирла ёндиким кул бўлди гўё андалиб.

* * *

Ман ҳаста ҳолин, эй сабо, хуршиди тобонимға айт,
Ўлдим ғамидин ҳажр аро яъники султонимға айт.

Бир-бир баён айлаб кўзум ашк ўрниға қон тўкконин
Ҳам хотирим ошуфтасин зулфи паришонимға айт.

Шарҳи фироқида тилим лол ўлғонин сар то бапо,
Айлаб тараҳҳум ҳолима шўхи суҳандонимға айт.

Бир сўрмади ҳоли дилим лутфу карам изҳор қилиб,
Ёндим ғамидин сарбасар ул чашми фаттонимға айт.

Сабр этгали ҳижрониға ҳаргиз қарорим қолмади,
Дарду аламлар заҳматин ошуби давронимға айт.

Бир келмади кулбам аро бўлди пушаймон ё магар,
Ким айлаб эрди ваъдалар ул аҳди ёлғонимға айт.

Бир сори ҳажри шиддати, бир сори ҳам ағёри шум,
Қилмас жафо таркин манга бир лаҳза жононимға айт

Бу тийра кулбамга келиб меҳри жамолини очиб,
Қилсун мунаввар бир кеча шамъи шабистонимға айт

Девонийдек қилғум дуо ҳаққингда ман субҳу масо,
Ман хаста ҳолин, эй сабо, хуршиди тобонимға айт.

* * *

Чекиб ул ой ғами ҳажридин офат,
Кўнгулда қолмади бир зарра тоқат.

Манга зулму ситамлар зоҳир айлаб,
Тонг эрмас даҳрдин қилсам шикоят.

Муродим топмадим ёр оллида ким,
Вале ағёрға айлар иноят.

Неча бедод қилса чархи золим,
Таҳаммул айламакни айла одат.

Топар албатта кому мақсадини
Кишига бўлса фан расми қаноат.

Сўранг, эй васл эли, ул дилрабодин,
Ки ҳижрониға бордурму ниҳоят.

Бало дашти аро саргаштадурман,
Кўруб Девонийдек ранжу машаққат.

* * *

Недин кўп муддат ўлди, эй паризод,
Ки ман афтодани ҳеч қилмадинг ёд.

Фироқинг ичра андуҳ шиддатидин
Ҳазин ҳолимға ишдур оҳу фарёд.

Вафоу меҳр этиб аввалда беҳад,
Қилурсан не са.бабдин эмди бедод.

Жамолинг неъматидин, эй париваш,
Ҳазин ошиқларингни қилма ношод.

Вафо аҳлиға зинҳор, эй ситамгар,
Вафо қилғил, жафо ўрниға бунёд.

Қоронғу масканим ҳажр оқшомида
Висолинг шамъи бирла айла обод.

Чекиб ўтлуғ наво тун-кун ғамингдин,
Қилибман сабру оромимни барбод.

Карам зоҳир қилиб бир кеча, эй шўх
Қил эмди ҳажр зиндонидин озод.

Етарсан васлиға, Девоний, оҳиста,
Жафосини чекиб бас қилмағил дод,

* * *

Эй пари, ишқинг ғамидин айлаб афғон ҳар саҳар,
Айладим элдин ниҳон ашкимни тўфон ҳар саҳар.

Келмадиму зарра раҳминг тоқат этмай, эй пари,
Ҳасрату оҳимға ушбу чархи гардон ҳар саҳар.

Партави ҳуснингдин ойру тийра ҳижрон ичраким,
Айлади жаври ғаминг ҳолимни вайрон ҳар саҳар.

Гўшаи ҳижронинг ичра топғали ғамдин амон,
Йиғладим аҳволима борича имкон ҳар саҳар.

Фурқатинг андуҳидин бир дам фароғат топмадим,
Чунки ҳажринг ханжари кўнглум қилиб қон ҳар саҳар.

Ранж ила меҳнатдин асру зор эрурман ўртаниб,
Қил тараҳҳум ҳолима, эй моҳитабон, ҳар саҳар.

Ҳажр аро шавқи ғаминг беҳад ситамлар еткурур,
Айлади Девонийдек кўнглум паришон ҳар саҳар.

* * *

Ул ситамгарким, жафо расмини муътод айламиш,
Ишқ эли сабр ила оромини барбод айламиш.

Заррадек меҳрини кўрмай зулму озорин чекиб,
Давр эли ҳарён кўрунгким, илкидин дод айламиш.

Қайда ором айлагум ул нозанини жаврфан,
Ким мани мажнунға беҳад зулму бедод айламиш.

Ошиқи бечораға жавр айлабон субҳу масо,
Муддаийни базми васлида вале шод айламиш.

Ул парининг ўзлариға барча маҳвашлар кўринг,
Дилраболиқ шевасин билмакда устод айламиш.

Не ажаб, Девониё, гар шиква қилсам бу фалак,
Чунки туз аҳлиға кажравликни ижод айламиш.

* * *

Жавру зулмини манга бу кун аён этди фироқ,
Қоматим хам қилдию кўнглумни қон этди фироқ.

Сабру оромим олиб ҳам бу бузуқ кўнглум аро,
Дам урорға заҳра қўймай нотавон этди фироқ.

Оҳим ўтидин шарор оламға тушса тонг эмас,
Тиғи жаврини бошим узра равон этди фироқ.

Нола қилсам ҳолима шаб то саҳар эрмас ажаб,
Оқибат ман нотавонға қасди жон этди фироқ.

Ҳар на бўлса меҳнати ранжин манга фош айлабон,
Лек жавридин рақибимни амон этди фироқ.

Ўлғоли етдим ҳаводис зулмидин, аҳбоблар,
Дилни хун, қоматим андоқ камон этди фироқ.

Бу ситамга чора не қилғумдурур, Девониё,
Ман ҳазинни заррадек кўздин ниҳон этди фироқ.

* **

Бу оқшом кулбам ичра лутф этиб, эй маҳлиқо, келгил,
Чекиб дарди фироқингни бўлубман мубтало келгил,

Билиб ҳижрон аро афтода ҳолим дарди ишқингдин,
Кўнгул мулкини вайрон айлади хайли бало келгил.

Шаби ҳижрон аро доим ёқиб уммид чироғини,
Эрурман интизоринг раҳм этиб, эй дилрабо, келгил.

Саросар жаври ҳажрингдин ҳаётим мунқатиъ бўлмиш,
Мани маҳзунға эмди қилиб тарки жафо келгил.

Етушмай жоми васлингға басе хуммор ўлубдурман,
Висолинг бодасидин қилғали комим раво келгил.

Ҳазин кўнглумни ҳижрон бандидин озод этиб лекин,
Қилиб лутфу карам беҳад тутуб расми вафо келгил.

Муяссар бўлмади мани зорингга висолинг туни ҳаргиз,
Қадим дарду ғаминг остида бўлди мисли «ё» келгил.

Фироқинг шиддати бирла басе афтода бўлмишман,
Паришон ҳолима, эй жон, қилиб лутфу ато келгил.

Балоу ғам аро Девонийдек маҳзун ўлубдурман,
Бу оқшом кулбам ичра лутф этиб, эй маҳлиқо, келгил.

* * *

Ман санга айлай бори ҳолимни изҳор, эй ҳаким,
Сан вале фош этма бу сирримни зинҳор, эй ҳаким.

Беадад қилдинг давойи ваҳ нечук суд айласун,
Ким эрурман ишқ дарди бирла бемор, эй ҳаким.

Бу маризи ишқдин сиҳҳатлиғим мумкин эмас,
Бермагил ман хастаға беҳуда озор, эй ҳаким.

Ушбу муҳлик дардима гар нола ҳилсам ҳар саҳар,
Андаке сокин этар фарёд ила зор, эй ҳаким.

Ўлмайин ҳаргиз халоси топмагин имкони йўқ,
Кимсаким гар бўлса бу дард ила дучор, эй ҳаким.

То лабининг шарбатин нўш айласам васли аро,
Ушбу дорулар менинг ҳаққимда бекор, эй ҳаким.

Қўйғил ўз аҳволима, жоҳиллик изҳор этма кўп,
Ким қилур доруларинг дардимни бисёр, эй ҳаким.

Ҳожатим йўқ дард учун доруларингға заррадек,
Чун менинг дардимнидур доруси тайёр, эй ҳаким.

Етмайин ҳасрат чекарман рўзу шаб Девонийдек,
Токи бўлдум бу мараз бирла пирифтрр, эй ҳаким.

* * *

Кўзум қон тўкмаги ҳижрон аро ранжу машаққатдин,
Паришон бўлмоқи кўнглумни ҳам андуҳи фурқатдин.

Дамодам нотавон ҳолим кўруб айб этманг, эй аҳбоб,
Қадимни ҳамлиғи ҳижрони ичра бори меҳнатдин.

Тилаб айшу тараб юз урмангизлар суҳбатигаким,
Касофат етгуси даврон аро нобоб улфатдин.

Қаноат пеша бўл, қилма тамаъ аҳли ҳасосатдин,
Агарчи берса бир нон ўлтурур албатта миннатдин.

Жунун дашти аро гар юз бало ҳар дам ғулув айлар,
Тиларсан айшу ишрат қочмағил албатта заҳматдин.

Десанг эмин бўлай доим ғаму оломи даврондин,
Даме бош чекмагил, Девониёким, хоки узлатдин.

* * *

Бўлмаса базм ичра жонон, ўзга дилбарни нетай,
Орази меҳридин ойру моҳи анварни нетай.

Даҳр аро саъй айлабон гар жоми васлин топмасам,
Маст ўлурға жом аро гулгуна соғарни нетай.

Сарв янглиғ қоматиға қилмасам наззораким,
Гулшани олам аро сарву санубарни нетай.

Қилма, эй носиҳ, манга жаннатда кавсар васфини,
Чун лаби шаҳдидин ойру оби кавсарни нетай.

Бўй этарга базм аро шабранг зулфидин йироқ,
Боғ аро райҳон ила ҳам сунбули тарни нетай.

Кўрмасам лаъли лабин базм ичра, эй аҳбоблар,
Айламанг таърифини ёқути аҳмарни нетай.

Даҳр аро Девонийдек гар дурри нутқин топмасам,
Инбисоти даҳр ила тахти Скандарни нетай.

* * *

Тушуб бошимға ҳажрида ул ой зулфини савдоси,
Кўзум хун тўккуси ҳардам ҳазин дил зори шайдоси.

Таним урён кўруб кўйида айб этманг мани, аҳбоб,
Басе ҳолимға қаттиғ бўлди ғам хайлини яғмоси.

Нетонг дод айласам саҳройи ғурбат ичра ҳолимға,
Ки йўқдур ман ҳазиндин ул парини зарра парвоси.

Рақибимнинг қулоғига етар кўйита гар борсам,
Қилиб итлар била жангу жадал ман телба ғавғоси,

Кел, эй соқий, қадаҳ тутғил харобот ичра эмдиким,
Ўзумни айладим ишқи ғамидин даҳр расвоси.

Кўруб девоналиғда, носиҳо, айб этма ҳаргизким,
Ҳазин кўнглумда бордур васли базмини таманноси.

Ажаб йўқ муддаийни айласам, Девониё, эъзоз,
Қавий бўлса, кишини даҳр аро йўқ чора, аъдоси.

* * *

Даҳр аро ман чекмаган қайғу била ғам қолмад»,
Йиғламоқдин кўзларимда қатраи нам қолмади.

Бир нафас мунглуғ кўнгул сиррин десам чарх илгидии,.
Ваҳки бир даврон аро сирдошу ҳамдам қолмади.

Ғусса чекмоқда кўруб афсурда маҳзун хотирим,
Ҳасрату ғам чекмаган ҳолимға одам қолмади.

Турфа йўқдур нола қилсам сарв янглиғ қоматим
Бўлмайин ҳижрон ғами бори била хам қолмади.

Зоҳир этмакликда ҳар лаҳза манинг шонимғаким,
Не эса зулми фалак кўп бўлдию кам қолмади.

Эмди тутдум муғтанам бу фурсат умримниким,
Соқиё, бергил фано жомин манга дам қолмади.

Шаҳнаи ғамға асир ўлмоқ била, Девониё,
Вой ким, маҳзун кўнгул бир лаҳза хуррам қолмади.

МУХАММАС

* * *

Жунуним шўришин айб этмагил ҳижрон балосидин,
Жаҳон бир тийра уйдир дуди оҳимнинг қаросидин,
Хабар сўрмасму ҳеч дилбар кўруб ўз мубталосидин,
Фиғонким эмин ўлмасман даме даврон жафосидин,
Ситам кўпроқ етар эркон кишига ошносидин.

Неча муддатдурур зулминг чекарман, эй пари рухсор,
Ситам тиғи била кўнглум саросар айладинг афкор,
Фироқинг дардидин ўлмишдурурман ўлгудек бемор,
Эшит додимни лутф айлаб тағофул қилмағил зинҳор,
Ҳазар қил, эй ситамгар, эмди бу қаддим дутосидин.

Ҳазину нотавонингман, маииким мунча зор этма,
Етуш кулбам сори, эй нозанин, кўп интизор этма,
Рақиби муддаийлар сўзларини эътибор этма,
Тараҳҳум зоҳир эт, девонаи кўйингман, ор этма,
Муносибдур шаҳи олий хабар тутса гадосидин.

Вафо расмин тутуб ҳажрингдин озод этмадинг ҳаргиз,
Фироқим ичра бормусан дебон ёд этмадинг ҳаргиз,
Бузуқ кулбам висолинг бирла обод этмадинг ҳаргиз,
Санга таҳсин! Хароб ҳолим кўруб шод этмадинг ҳаргиз,
Хароб ўлғусидур олам кеча оҳим садосидин.

Эшит арзим карамдин, эй парилар сарвари, охир,
Тўкар қоним мани кирпикларингнинг ханжари охир,
Ғулув қилди вужудим шаҳриға ғам лашкари охир,
Нигоҳи илтифотингдин етур мақсад сари охир,
Ҳалок ўлмоқлиғим таҳқиқ эрур қошингни ёсидин.

Хаёли қоматинг сабру қароримни олур, лекин,
Дамодам жон қуши кўюнг сориға уйрулур, лекин,
Фироқ ичра ғариб ҳолим бори олам билур лекин,
Агар шарҳин қилур бўлсам тилим ожиз келур, лекин,
Кўнгулни минг китоби бордурур ғам можаросидин.

Бало дашти аро бўлдум асири дарду ғам, келгил,
Ҳазин ҳолимға тарк айлаб даме зулму ситам, келгил.
Хиромингдин қилиб зоҳир басе лутфу карам, келгил,
Бу тун кулбам аро, эй нозанини муҳташам, келгил,
Етарсан матлабингға ушбу маҳзунинг дуосидин.

Манга таъйин экан гўё азалнинг дафтари бирла,
Ки бу ёнмоқлиғим парвонадек шавқ ахгари бирла,
Кўнгулни пора айлаб ранжу меҳнат ханжари бирла,
Улук янглиғ йиқилдим шоми ҳижрон сарсари бирла,
Етур қувват қуёши васлингни боди сабосидин.

Жаҳон тўфон ўлубдур йиғламоқдин ашкборингға,
Тараҳҳум айлабон фурқат аро афғону зорингға,
Ажаб эрмас қуёш янглиғ етушса шоми торингға,
Бузуқ ҳолингни, Девоний, рақам то айла ёрингға,
Жафосини эса тортиб умид этгил вафосидин.

Навоий ғазалига мухаммас

Тутуб меҳру вафо расмин, манга тарки азоб айлаб,
Билиб ҳоли харобимни, мурувват беҳисоб айлаб,
Бори ушшоқ аро мен нотавонин интихоб айлаб,
Тун ақшом келди кулбам сори ул ғулруҳ шитоб айлаб,
Хироми суръатидин гул уза хайдин гулоб айлаб.

Ўзига фан қилиб нозу адо расмини сар-то сар,
Юзини шамъидин ҳижрон тунини айлади анвар,
Кўзу қошидин эрди фитнау бедод иши азҳор,
Қилиб мужгонни шабравлар киби жон қасдиға ханжар,
Белига зулфи анбарборидин мушкин таноб айлаб.

Вафо расмин тутуб кулбам аро таъжил ила кирди,
Фасоҳат риштасиға нуктаи гавҳарларин терди,
Каломи рамзидин айшу тараб осори фош эрди,
Кулуб ўлтурдию илким чекиб, ёнида ер берди,
Такаллум бошлади ҳар лафзини дурри хушоб айлаб.

Бало даштида айлаб рўзу шаб мажнун киби маскан,
Ишим аҳволима эрди туну кун нолау шеван,
Табассум фош этиб деди манга ул дилбари пурфан,
«Ки эй зори балокаш ошиқим, менсиз нечуктурсан?»
Мен ўлдум лолу айта олмадим майли жавоб айлаб.

Қилиб лутфу карам ул нозанин, кулбамаро келди,
Ғами ишқи аро оҳу фиғоним кўзига илди,
Неча муддат фироқи ичра хуммор эрканим билди,
Чиқарди шишаи май доғи бир соғар тўла қуйди,
Ичиб, тутди манга юз навъ нозосо итоб айлаб.

Бериб майни дедиким: Айлагил ашкингни бас кўздин,
Бўлуб сармасти лояъқил мени маҳзуни бу сўздин,
Таваққуф қилмайин ўлдим ҳаёни рафъ этиб юздин,
Ичиб, фарёд этиб туштум аёқиға, бориб ўздин,
Мени йўқ бодаким, лутфи анинг масти хароб айлаб.

Бировким рўзу шаб ҳажр ичра иши бўлса гом урмоқ,
Чекиб ранжу миҳан, уммид этиб комин раво бўлмоқ,
Етушса ўзни айлаб кўйида Девонийдек туфроқ,
Аниким элткай васл уйқуси ишрат туни мундоқ,
Навоийдек нетар то субҳи маҳшар тарки хоб айлаб.

Навоий ғазалига мухаммас

Билмагай шавқ аҳли ҳолин шавқдин кўтоҳлар,
Етмагай манзилга гом урмоқ бйла гумроҳлар,
Ҳасрати ҳажр ила тортиб нолаи жонкоҳлар,
Улки солғай шуъла аъзосиға ўтлуғ оҳлар,
Қайда билгай куймакин зарбафт кийган шоҳлар.

Водийи ғам ичра ишқ аҳлидин ўзга билмагай,
Бўйла ҳолин ҳусн аҳли ҳаргиз кўзига илмагай,
Оҳу фарёдин кўруб чун зарра раҳми келмагай,
Бағридин қон томғучи ушшоқ заҳмин билмагай,
Тиғидин қон томғучи бераҳм олий жоҳлар.

Ҳар неча гарчи балойи ишқ эрур хунрезким,
Айламай чун зарраи заҳмидин они парҳезким,
Тешасин жон қасдиға айлаб дамодам тезким,
Шиддатин Фарҳод қилғай фаҳм, йўқ Парвезким,
Дардни хокийлар англар, йўқ фалак даргоҳлар.

Равзаи дилдин фароғат гулларини юлғали,
Эйки риҳлатдин фано кўйида чун гул сўлғали,
Тарки жон айлаб жунун аҳлиға ҳамдаст ўлғали,
Жону кўнглум кирдилар ғам даштиға гум бўлғали,
Ман ҳам этдим жазм, чун азм эттилар ҳамроҳлар.

Ҳар нафас тиғи ситам кўнглини юз қатла тилур,
Ҳажр аро ҳар не бало ишқ аҳли бошиға келур,
Чекмагунча то ани аҳли саломат не билур,
Бўлсалар огаҳки, бир ғамгинни ҳижрон ўлтурур,.
Фикр этар ҳолиға ҳижрон дардидин огоҳлар.

Муддаийлар не билур фурқатда ҳамроҳим недур,
Шавқдин ҳар лаҳза чеккан нолау оҳим недур,
Бўйла суръатдин фано шаҳри аро жоҳим недур,
Ваҳ не билғай ҳажр занжирида дилҳоҳим недур,
Ҳалқа урғон базм айши даврида дилҳоҳлар.

Сенда, Девоний, недин шарму ҳаёни фикри йўқ,
Етгали манзил сори қасди вафони фикри йўқ,
Хотирингда ваҳки жуз журму хатони фикри йўқ,
Эй Навоий, шоҳларға чун гадони фикри йўқ,
Айлағил сен тенгри даргоҳиға шайъан лиллоҳлар.

Огаҳий ғазалига мухаммас

Норасолар жоми васлиға хумор ўлмоқ абас,
Кўйининг гарди била чашми ғубор ўлмоқ абас,.
Халқи олам таъни бирла шармсор ўлмоқ абас,
Шўхлар ҳуснин кўруб беэътибор ўлмоқ абас,
Бевафолар васлин истаб беқарор ўлмоқ абас.

Ҳар киши кўнглини берса шўхларға ногиҳон,
Меҳнату ғам остида қаддини қилса чун камон.
Истаса гар лутф топмоқни алардин ногиҳон,
Сўзларидур заҳри қотил они шаҳд айлаб гумон,
Содаликдин заҳри қотилға дучор ўлмоқ абас,

Йиғласанг ҳар дам тилаб васлини бўлмоқ ҳамдами,
Йиғламоқдин кўзларингда қолмаса қатра нами,
Зарра лутф айлаб алар тарки жафо қилмас дами,
Йўқ аларнинг лутфидин чун шодлиғнинг марҳами,
Йўқни истаб тиғи ғамдин дилфигор ўлмоқ абас.

Қажлик ила бу фалакни кўр қарори йўқдурур,
Ғам чекар ишқ аҳли туну кун ғамгусори йўқдурур,
Шўхларға жон фидо қилсанг мадори йўқдурур,
Қилсалар ҳар ваъда онинг эътибори йўқдурур,
Алданиб ул ваъдаға беэътибор ўлмоқ абас.

Хўбларнинг йўқдур ошиқларға унсу улфати,
Хор ўлуб ҳижронида чекма балоу меҳнати,
Ошиқи бечораға бўлмас муяссар вуслати,
Мумкин эрмас чун аларнинг васли базми ғурбати,
Бас они истаб алар кўйида хор ўлмоқ абас.

Сўрмағайлар раҳм этиб ушшоқ ҳолин билса ҳам,
Йиғламоқдин ишқ элининг кўзлари кўр ўлса ҳам,
Оҳу ашки ишқ элидин бу жаҳон гар тўлса ҳам,
Келмагайлар раҳм этиб ҳижронда ошиқ ўлса ҳам,
Рўзу шаб келмакларига интизор ўлмоқ абас.

Дилраболарни кўрунг раҳму вафо кўнглида йўқ,
Бўлғали ушшоқ элига ошно кўнглида йўқ,
Қилғали Девоний комини раво кўнглида йўқ,
Огаҳий ҳусн аҳлини раҳму вафо кўнглида йўқ,
Бас алар олдида кўздин ашкбор ўлмоқ абас.

МУСАДДАС

* * *

Аввал ул шўх юзи нуру зиёсини кўрунг,
Сўнгра эл қатли учун қошлари ёсини кўрунг,
Жонға етган ғамида дарду балосини кўрунг,
Жавриға ошиқининг сабру ризосини кўрунг,
Ваҳки ул моҳлиқо нозу адосини кўрунг,
Жонима ҳар нафас озору жафосини кўрунг.

Чекмак андуҳи ситам бўлур ишим субҳу масо,
Юзланиб жони ҳазинимға туман дарду бало,
Қилғали жоми висоли била комимни раво
Айладим кўйи аро ўзни мен телба гадо,
Ваҳки ул моҳлиқо нозу адосини кўрунг,
Жонима ҳар нафас озору жафосини кўрунг.

Нетай ул шўх ўзин ғайриға ҳамроз айлар,
Арзи ҳолимни десам ғамза била ноз айлар,
Жавр расмини мени телбага оғоз айлар,
Тилаб ишқ аҳли қатлини таку тоз айлар,
Ваҳки ул моҳлиқо нозу адосини кўрунг,
Жонима ҳар нафас озору жафосини кўрунг.

Туну кун шоми фироқида ишим афғондур,
Қон тўкуб икки кўзум хаста жигар бирёндур,
Васлиға етмак ҳазин хотирима армондур,
Нечаким ваъда манга қилди бори ёлғондур,
Ваҳки ул моҳлиқо нозу адосини кўрунг,
Жонима ҳар нафас озору жафосини кўрунг.

Ногаҳон қилса бошимдин ул шўх гузар,
Айладим итларидек гўйи ҳаримида мақар.
Токи қилдим мен онинг ҳусну жамолиға назар,
Қолмади кўнглум аро сабр ила тоқатдин асар,
Ваҳки ул моҳлиқо нозу адосини кўрунг,
Жонима ҳар нафас озору жафосини кўрунг.

Қоматим айлади ё шавқи қади зебоси,
Йўқдурур ҳоли харобимдин онинг парвоси,
Хаста кўнглумда эрур ишқу жунун савдоси,
Айб эмас бўлсам агар эмди жаҳон расвоси,
Ваҳки ул моҳлиқо нозу адосини кўрунг,
Жонима ҳар нафас озору жафосини кўрунг.

Ўзни Девоний каби айламадим аҳли фунун,
Ҳолатим ишқ ғами бирла бўлуб асру забун,
Ихтиёр этдим ўзумга мени саргашта жунун,
Бу сабабдин букулуб қоматим ўлмишдур «нун»,
Ваҳки ул моҳлиқо нозу адосини кўрунг,
Жонима ҳар нафас озору жафосини кўрунг.

 
Қора сочли қаҳрамон. Аркадий Аверченко PDF Босма E-mail
17.01.2014 11:47

Очиғини айтсам, бу гал паришонхотирлик тўғрисида ёзмоқчиман. Ёзганларимдан паришонхотир кишилар хафа бўлишмайди, чунки улар паришонхотирликлари туфайли буни ўқишмайди.
Одатдаги одам учун паришонхотир киши азоб-уқубатнинг ўзгинаси: у баъзида бошқаларнинг янгироқ калишини ўзиникидай бемалол кийиб кетаверади, бошқа бировнинг хотинини худди ўзининг хотинидай ўпиб олади. Берган ваъдаси ҳамиша ёдидан кўтарилади. Бир ишни ишониб топширсангиз, уни албатта унутади.
Тўғриси, менда ҳам баъзан шунақа бўлиб туради.
Бир куни қандайдир ялтироқ китобни сотиб олиб, китоб дўконининг пештахтаси олдида тургандим, ўша фаромуш зот кириб келди-да, ўзини хотираси кучли киши қилиб кўрсатмоқчи бўлди. Менинг олдимга тўғри келиб бидирлади:
— Менга китоб беринг!
Мен унга таажжубланиб қарадим:
— Мен харидорман…
— Нимага бўлмаса сиз пештахтанинг ортида турибсиз? — деди у.
— Мен пештахтанинг ортида эмас, бу томонида турибман, — дедим энсам қотиб.
Унга бу оддий мантиқ етарли бўлмади.
— Демак, мен харидор сифатида пештахтанинг у томонига ўтишим керак экан-да. Мен бир томонда бўламан, сиз қарама-қарши томонда. Қаранг-а!
У мени мушкул аҳволга солиб қўйдим деб ўйлаб, айёрона кўз қисди, аммо шу вақт ҳақиқий сотувчи келиб қолди ва сўради:
— Нима буюрадилар?
Шунда ўша тентак ёйилиб тиржайди ва бамайлихотир деди:
— Ҳў-анавини…
— Сизга нима керак ўзи?
— Менга китоб беринг.
— Қанақа китоб?
Унинг юзида азобли зўриқиш пайдо бўлди ва хижолат бўлиб деди:
— Ҳалиги… бор-ку…
— Сарлавҳаси нима эди?
— Гап шундаки, мен… сарлавҳасини унутиб қўйибман. Мени ҳалиги… Эҳтимол, эсларман…
Сотувчи учун бундай ғаройиб харидорга стул бериб, то эслагунича ўтириб туришини илтимос қилишдан осони йўқ эди, аммо бу китобхон анойилардан бўлмасачи?
— Сиз эҳтимол муаллифини эсларсиз? — деди сотувчи умид билан.
— Йўқ, муаллифини ҳам эслолмайман, аммо бош қаҳрамоннинг сочлари тим қора эканлиги аниқ.
— Э, бу билан иш битмайди. Қорасоч қаҳрамонлар китобларда тўлиб ётибди! Унинг исми нима эди?
— Унинг исми… Худо ҳаққи, эсладим! Бу сўзни, биласизми, бошқа бир китобнинг муқовасида ҳам кўрганман.
— Сиз мабодо нашриётнинг номини айтмаяпсизми?
— Э, қуриб кетсин нашри! Эркак кишининг исми эди. Менга… ҳеч бўлмаса, Тургенов асарлари тўпламини беринг!
Сотувчи таажжубдан ёқасини ушлади.
— Ўраб бераверайми? — деди у ниҳоят енгил тин олиб.
— Кимни? Ўйлаб гапиряпсизми? — жаҳли чиқиб кетди харидорнинг. — Мен ўраб қўйилган китоблардан у сўзни қандай топаман? Ҳар қанақасини беринг… Ҳа, мана буни…
У Тургеновнинг китоби жилдидаги “Том ” деган ёзувга кафти билан уриб хитоб қилди:
— Мана ўша исм, эсладим.
— Том ? Нима у, қиролмиди?
— Э, бошга битган бало! Сизга ким айтди, уни қирол деб?
Харидор ўйланиб қолди ва кейин кафти билан пешонасига урди:
— Ҳа, эсимдан чиқибди! Унинг шахсий уйи бор эди.
Сотувчи оғир нафас олди.
— Эслолмайсизми, унинг уйи шаҳарнинг қайси қисмида жойлашган эди? Даромади яхшимиди? Қуриб кетгур ижарачилар ўз вақтида пул тўлаб туришармиди? А? Бир эслаб кўринг-чи.
Харидор саросимага тушмади, мутлақо хотиржам, таъкидловчи руҳда деди:
— Буни эслолмайман… Аммо кимнингдир қариндоши бўлгани рост.
— Бекор гап. У ҳеч кимнинг қариндоши бўлмаган. Қариндошларни тиқиштиришннг нима кераги бор.
— У уларнинг амакиси эди.
— Кимларнинг?
— Уларнинг-да умуман!
Сотувчи тишларини ғижирлатди. Унга раҳмим келиб кетди.
— Чамамда, мен уни тушундим, — дедим яқинига бориб. — “Том тоғанинг кулбаси”ни сўраяпти. Унга шу китобни беринг, даф бўлсин.
— Ҳа, ҳа! Мендан болалар “Том тоғанинг кулбаси”ни сўрашганди, — қувониб кетди харидор.
Мен жаҳл билан ундан сўрадим:
— Нега энди сиз бир йўла, Томни қора танли деб айтмадингиз. Қора соч деганингиз нимаси?
У менга зарда билан кўз қисиб жавоб қайтарди:
— Унда сиз менга қора соч эмас, малласочли бирорта негрни топиб беринг-чи!
У пул тўлашни ҳам унутиб, китобни қўлтиқлаганча кўчага чиқиб кетди.

 
Меҳвар алмашмайди PDF Босма E-mail
04.06.2014 06:09

“Ахлоқийлик меҳвари” (“Тафаккур” журнали 2012 йил 4-сон) мақоласини ўқиб…

Бошланғичда бундай бўлди:

Олдин дунё яратилди. Одамнинг келишига ҳозирланди. Сўнгра Одам яратилди. Жаннатга қўйилди. Ўзидан бир аёл ҳам яратилди. Оллоҳнинг иродаси, буюк ҳикмати ила иккаласи Ерга туширилди. Ерда тугул, бутун борлиқ оламда ёлғиз эди Одам билан Ҳавво. Бошқа кимса йўқ эди.Улар иккаласи ва билгисиз дунё! Энди нима бўлади, ер юзида ҳаётлари қандай кечади – билмасдилар. Бу билгисизлик қаршисида лол Одамга Оллоҳ таолодан билгилар тушди. Бир сўз билан айтганда, одоб-ахлоқ йўриқлари индирилди. Ўргатилди: Оллоҳгагина қуллик қил. Тўғри бўл. Алдама. Бир-бирингни ўлдирма. Ва ҳоказо.

Одам ва Ҳавводан бирин-кетин болалар туғила бошлади. Иблис ҳам енг шимариб ишга киришди: бир замонлар келиб, ака укани ўлдирди. Бири Оллоҳдан қўрқди, иккинчиси исён қилди. Оллоҳдан қўрққани – диндори ахлоқини бузмади, Унга исён қилгани ахлоқда илоҳий йўриқдан чиқди…

Мақолада жуда нозик масала, нозик бўлганида ҳам киши эътиқоди билан боғлиқ анча ҳассос ва теран ахлоқ масаласи кўтарилган. Лўнда қилиб айтилса, муаллиф “Кишилик жамиятига ахлоқ-одоб ўлчовларини ким (ёки нима) келтирган? Кишининг хулқи чиройли ё хунук бўлишида диннинг ҳиссаси қандай?” деган мавзуга қўл урган.

Албатта, ҳар қандай мавзу очиқ. У қанча нозик ё теран бўлмасин, ҳар ким уни ўрганишга, фикр-мулоҳазаларини билдиришга ҳақли. Бирдан-бир шарти – ўрганаётган шахс ўрганилаётган масалани пухта билиши керак. Чала билишдан ёки умуман билмасликдан юзага келадиган саёзлик муаллифни уялтириб қўйишидан ташқари, мавзудан хабари кам ёки буткул хабарсиз кўпчиликни асл ҳақиқатдан чалғитиши билан тескари хизмат ҳам қилиб қўяди.

Гарчи мақола бошида “…бугун дин ахлоқ назоратчиси вазифасини қанчалик ўтамоқда, деган савол атрофида мулоҳаза юритамиз”, деб вақт бугун билан чегараланганига алоҳида урғу берилган бўлса-да, хулосалар ҳам, йўлакай билдирилган мулоҳазалар ҳам бугуннинг ўзигагина тегишли эмас, тўғридан-тўғри динга, диннинг ахлоқий асосларига қаратилгандек. Бориб-бориб ҳатто умуман динларнинг, хоссатан, Ислом динининг кишилик жамияти хулқига таъсири бугун қолмади, дея хулоса қилинган. Ёш файласуф омма фикрини ўрганишга ихтисослашган тўртта ташкилотнинг қайси йўллар билан олингани шубҳали бўлган рақамларини бир-бирига уриштириш билан, бор-йўғи саккиз бетли мақоласида кишилик жамияти пайдо бўлганидан бери юзминглаб мутафаккир олим миллионлаб жилд китобда, миллиардлаб инсон эса ўз ҳаётида тасдиқлаб-исботлаб келган ҳақиқатни – ахлоқ диндандир, ахлоқни дин ушлаб туради, деган ҳақиқатни инкор этяпти!

Хўш, “ахлоқийлик – кишилар ўртасидаги муносабатда бутун жамият тўғри деб қабул қилган хулқ-атвор меъёрлари”ми ёки илоҳий йўл-йўриқлар асосида шаклланган ижтимоий муносабатлар тизимими?

Биринчидан, жамият одамлардан ташкил топади, одамлар эса ўзидан олдин ўтган ота-боболаридан ўрганганлари устига ўзларидан тажрибалар қўшади. Ахлоқнинг асосини қидириш учун боладан отага, отадан бобога, бободан катта бобога қараб хаёлан орқага юрилса, охири бир ота-онага – отамиз Одам билан момомиз Ҳаввога бориб тақалишингиз шубҳасиз. У битта ота-она кимдан ўрганган? Шубҳасиз, ўзларини яратган Зот – Оллоҳ таолодан ўрганган. Оллоҳга итоат этган боласида ҳам, исён қилган боласида ҳам битта ота-онадан ўтган хусусиятлар маълум миқдорда бор эди. Аммо бири имони кучлилигидан ахлоқини бузмади, иккинчиси имони заифлиги ёки исёни сабабли ахлоқсизлик қилди.

Иккинчидан, муайян бир хулқ-атвор меъёрларини жамият тўғри деб қабул қилиши учун олдин жамиятнинг қўлида тўғри билан хатонинг ўлчагичи бўлиши керак. Яъни, қайси ўлчовга солиб тўғри ёки хато дейди? У ўлчовни жамиятга ким берган? Бу саволларга жавоб ахтара бошласангиз, агар интилишингизда озгина холислик ва ҳақиқатга етишга самимий истак бўлса, хоҳлайсизми-йўқми, хулқ-атвор меъёрларининг булоғи илоҳий бўлиб чиқишини кўрасиз. Ҳар замоннинг энг ашаддий худосизи ҳам бир нарсани яхши ёки ёмон деркан, ўзи тан олмаса-да, қайсидир босқичда художўй бўлган ота-бобосидан қонма-қон ўтиб келган ўлчовларга таянади. Фарқи – у ўлчовларни айни чоқдаги эътиқодига (яъни, имонсизлигига) ва ўзига ўхшаганларнинг манфаатига мослаб-ўзгартириб олади.

Агар мақола муаллифи тахмин этаётганидек, “ахлоқийлик – кишилар ўртасидаги муносабатда бутун жамият тўғри деб қабул қилган хулқ-атвор меъёрлари” бўлса, унда жамиятни ташкил этувчи шахслар – алоҳида одамлар қачон ва қай тарз тўпланиб бу ўлчов-меъёрларни ишлаб чиққан ва бир тўхтамга келган? Бундай бўлиши имконсиз.

Учинчидан, то шу бугунгача ўртада яна қанчадан-қанча пайғамбар (ҳаммаларига Оллоҳдан омонлик бўлсин) келди. Ҳар замоннинг хусусиятларига уйғун одоб-ахлоқ ўлчовлари кетма-кет тушириб турилди. Тарихга қарасак, ҳамма пайғамбар, хоссатан, сўнгги пайғамбар юборилиш арафаларида одамлар ахлоқан бузилиб кетганини, жаҳолат ботқоғига ботганини кўрамиз. Ҳар гал янги илоҳий Китоб тушиб, одамлар бу янги йўл-йўриқларга завқ-шавқ билан боғланиб яшаган паллаларда ахлоқ юксак чўққиларга чиқди!

Кишилик жамияти тарихига, ахлоқ тарихига чинакам илмий назар билан боқилса, виждонли киши одамларни жаҳолат ботқоғидан гўзал ахлоқ боғларига олиб чиққан асосий омил дин бўлганини эътироф этади. Аммо ёш файласуф каби “дин маънавий ва моддий қадриятлар, қўйинг-чи, банибашар тамаддуни бешигини тебратган буюк кашфиётдир”, деган ғалат эътиқодда турилса, унда ҳақиқатга етиш қийин. Чунки дин асло кашфиёт эмас. Ақлли одамлар илм булоғига шўнғиб ўйлаб-излаб топган қонун-қоидалар ҳам эмас, уни ҳатто ҳеч бир пайғамбар кашф қилмаган! Дин мутлақо Оллоҳнингдир! Динда одамнинг заррача ҳиссаси бўлса, у одам учун, одамнинг ҳаётига уйғун қилиб туширилганидир, холос. Дин ишига одам бошқа йўсинда аралаша олмайди. Аралашса, айрим қавмлар каби, динни бузади.

Муаллиф бир ўринда мусулмон араб футболчиси билан насроний (ёки динсиз) инглиз футболчисининг ўйин чоғи ўзини қандай тутишини солиштириб, янглиш хулоса чиқарибди: “…ҳакамнинг кўзини шамғалат қилиб жарима ишлаб олиш илинжида майдонда ётиб олиб ўзини ҳар мақомга солаётган араб футболчиси ва турткилашларига парво ҳам этмай бор кучи билан олдинга интилаётган инглиз футболчисига эътибор қилганмисиз? Уларнинг ўйиндаги ғирромлиги ва ҳалоллиги (яъни, араб ғирром, инглиз ҳалол демоқчи. – Н.М.Р.) кишилар ўртасидаги реал муносабатларга кўчиб ўтмайди дея олмаймиз”.

Бу мисол хосликдан ташқари, юзаки ҳамдир. Бу хос ҳолатни ҳеч бир асосда умумга ёпиштириб бўлмайди. Масалан, битта ўзбек тижоратчиси шерикчиликда ғирромлик қилсаю бутун ўзбек халқи ҳақида хато хулосага келинса, тўғри бўладими? Аммо, мисол саёз бўлса ҳам, ундан чиқарилаётган хулоса хато бўлгани учун индамай ўтолмадик.

Биринчидан, “ғирром” арабнинг ҳам, “олижаноб” инглизнинг ҳам эътиқод даражасини ҳеч ким ўлчаб кўрмаган, бу ҳақда муаллифнинг қўлида ҳам аниқ далил йўқ. У бор-йўғи телевизордан ўйинни томоша қилиб ўтириб ўзича тахмин қиляпти, холос. Минглаб чақирим берилардан туриб! Қолаверса, балки араб футболчисининг ғирромлигига (ахлоқида камчилик борлигига) эътиқодининг сустлиги, инглиз футболчисининг ўзини олижаноб тутишига (гўзал хулқли эканига) унинг диндорлиги сабаб бўлгандир? Яъни, ўша сўровномадаги рақамлар айнан шу араб футболчиси ёки айнан шу инглиз футболчисининг эътиқод туйғусини ифодаламагани аниқ.

Иккинчидан, хайрият, мисолда “олижаноб” инглизни бир “ғирром” араб турткилади, дейилмапти. Демак, ўзининг ватандоши ё диндоши ва ё динсизликда фикрдоши турткилаган. “Турткилаш”нинг ўзи ахлоқсизлик эмасми? Ва бу ахлоқсизликни бошқа бир инглиз ёки немис қиляпти!

Учинчидан, агар “дин доим ҳам жамият ахлоқини яхшилай олмай”ди деган хулоса учун мисолни футболчиларнинг ҳолатидан келтириш лозим бўлса, ёш файласуф нега Олмония терма жамоаси ҳамда Мадриднинг “Реал” жамоаси ўйинчиси Месуд Ўзил ахлоқини мисол қилиб келтирмайди? Ўйинда бирон марта унинг ғирромлик қилганини ёки биров ғирромлик қилса, жаҳли чиқиб кетганини кўрган борми?! Рақиб дарвозаларига ўнлаб қойилмақом тўп киритганида ёки шерикларига ниҳоятда ўнғай тўп узатганида бирон марта телбаланиб, кўкракларини кериб ёки бошқа қилиқлар қилиб мақтанганини ёш файласуфимиз кўрдимикан?! Шериклари уни қуршаб олиб қутлаганида ҳам камтарона жилмайибгина қўйиши-чи! Ҳолбуки, Месуд Ўзил асли миллат ўлароқ аҳолисининг 98 фоизи мусулмон бўлган Туркияга тегишлидир. Гарчи олмониялик турк бўлса ҳам, мусулмон эътиқодли, ибодатли йигит у.

Ёки худди шу борада иккинчи мисол: нафақат Франсия терма жамоаси, балки жаҳон футболининг ёрқин юлдузларидан ҳисобланган Зайниддин Зидан майдонда ўзини қандай тутишлари наҳот ёш файласуфнинг нигоҳидан четда қолди?! Унинг одобига, ахлоқига бутун дунё тан берган бўлса-ю, бизнинг файласуфимиз битта инглиздан бошқани тилга олмаса? Чунки муаллифнинг олдиндан тайёр хулосаларига бу мисоллар халақит қилади!

Ўтган галги жаҳон биринчилигининг энг охирги ўйинида Франсиянинг қўли баланд келаётган эди. Айниқса, Зайниддин Зиданга ҳеч ким бас келолмади. Ғалаба ҳам яқиндек эди. Шундай бир вазиятда рақиб томон – Италия ўйинчиси Зайниддиннинг қулоғига “Террорчи!.. Сенинг онанг фалон!..” деб (Зайниддин Зидан бор-йўғи мусулмон бўлгани учун! – Н.М.Р.) ҳақоратлади. Зайниддин унинг кўкрагига битта калла қўйиб, қулатди. Ор-номусини ҳимоя этиб, чинакам эркакнинг ишини қилди. Италиялик ўйинчининг қилиғи эса шунчаки ғирромлик эмас, балки учига чиққан ахлоқсизлик ҳам эди. Ҳакам бу ахлоқсизни қўйиб, ахлоқлилик намунасини майдондан чиқариб юборди. Ўйинда Франсия ютқазди. Италия жаҳон чемпиони бўлди. Одоб ютқазди, одобсизлик ғолиб бўлди! Бутун Франсия энди Зайниддин Зиданни қораласа керак, деб ўйлаган эдик, аксинча, халқ уни қаҳрамонлардек кутиб олди! Ҳатто ўша вақтдаги мамлакат президенти Жак Ширак “Сенинг ўрнингда бўлганимда мен ҳам шундай қилар эдим!” деб, номусни ҳимоя қилиш ахлоқнинг энг юксак чўққиси эканини эътироф этди. Ўйинда ютқазган бўлса ҳам, ахлоқ бобида Зайниддин Зидан тимсолида, Франсия ютди. Ҳолбуки, Зайниддин Зидан фаранглик бўлса-да, келиб чиқиши мусулмон, мусулмон бўлганида ҳам, эътиқодли, ибодатли мусулмон эди. Унинг ҳатто ғайридинлар тан берган ахлоқини шакллантирган омил ҳам динидир!..

“Тўп тепиш”ни шу ерда тўхтатайлик-да, бошқа мисолларга боқайлик.

Гарчи салбий мисоллари кўпроқ мусулмонларга тегишли бўлса-да, мақолада умуман дин ва ахлоқ муносабатидан баҳс юритилган ўринлар ҳам бор. Масалан, 2011 йил 11 март куни Японияда юз берган тўфонли зилзила билан 2006 йил август ойида АҚШнинг Янги Орлеан шаҳрида юз берган “Катрина” тўфони чоғида икки мамлакат аҳолиси ўзини қандай тутгани қиёсланади ва “Жамиятнинг ахлоқий-маънавий ҳолати унинг диндорлик даражасига боғлиқми? Диний ақидаларга эътиқод қилиш кишилар хулқ-атворига қанчалик ижобий таъсир ўтказади?” деб кўндаланг қўйган саволига салбий жавоб беради. Ахлоқийлик диндорликка боғлиқ эмас, деган хато фикрни илгари суради.

Албатта, бу икки даҳшатли кулфат у ерларда яшайдиганлар бошига жуда катта талофотлар келтиргани маълум. Шу маънода, кулфат одамларнинг ахлоқини айириб берди, деб муаллиф тўғри хулоса қилади. Аммо одамларнинг ахлоқсизлигига диндорлиги тўсиқ бўлолмади, деган хулосаси асоссиздир. Чунки бу ёрқин мисолнинг қоронғи томони ҳам бор: сўров рақамларига суяниб муаллиф Амриқони диндор, Японияни динсиз мамлакатлар қаторига қўшади – хатоларнинг асоси ана шу ерда.

Биринчи хато: Амриқода тўфон кетидан содир бўлган ўғриликлар, талон-тарож янгиорлеанликларнинг ахлоқсизлигини кўрсатгани билан, улар буни диндор бўлгани учун қилганини билдирмайди. Худди шунингдек, японлар кулфат чоғи ўзларини мардона тутган бўлишса, бу ҳам уларнинг динсизлигидан эмас.

Иккинчи хато: телеэкранларга тушиб қолган амриқолик талончию ўғрилар балки айни динсизлардир, диндорлари юксак ахлоқини кўрсатиб, бу каби кирдикорлардан четда тургандир. Ўғрилик ва талон-тарождан ўзини сақлаган японлар эса айни диний тарбия кўрганлари, айниқса, Шарқ тарбиясига хос хусусиятда – ахлоққа катта эътибор беришда ўта ҳассос бўлганларидандир?

Учинчи хато: “Японлар эътиқод қиладиган динларда сомий динларида (яҳудийлик, христианлик, ислом) бўлгани каби ўзида илоҳий буйруқларни жамлаган, итоатсизлик учун жазодан огоҳлантирувчи, гуноҳ ва савоб учун ажримдан сўз юритувчи якка, қудратли Худо ғоясини ифодаловчи ягона илоҳий китоб мавжуд эмас (уларни маълум маънода худосиз динлар дейиш мумкин)” деган мулоҳазалар билан японларни мутлақо динсизга чиқариш, улардаги мустаҳкам ахлоқнинг манбаи, демак, бошқа нарса деган ғояни илгари суриш илмий-тарихий ҳақиқатга терсдир. Дунёдаги ҳамма диннинг (ёки динга айланиб кетган таълимотларнинг) катта қисми албатта ахлоқдан баҳс юритади. Масалан, кунфутсийлик илоҳий дин эмас, аммо шубҳасиз буюк шахс бўлган оддий бир мактаб ўқитувчиси Кунфутсийнинг таълимотини “Ахлоқ китоби” деса бўлади. Зардушт, Будда каби инсонлар яратган таълимотлар ҳам ахлоққа катта эътибор беради. Бошқача айтганда, агар ахлоқ меъёрларини белгилаб бермаса, ҳеч бир таълимот одамларга сингмас эди. Ёш файласуф ҳам ахлоқийликнинг ўзи инкор қилаётган манбалари ўрнига бошқа манба таклиф этаётгани бекорга эмас, у шундай қилишга мажбур. Бундай қилмаса, бутун ғоялари пуч бўлишини, одамларга сингмаслигини билиб турибди. Шунинг учун мақоласининг ҳар ер-ҳар ерида “қачонлардир ишлаб чиқилган қоидалар”, “жамият тўғри деб қабул қилган хулқ-атвор меъёрлари”, “тўғри йўлга қўйилган таълим ва қонунлар ижросининг қатъий таъминланиши”, “етарлича дунёвий таълим кўриш” деб хилма-хил тавсиялар бериб ётибди.

Тўртинчи хато. Асл ҳақиқат бундай – илоҳий низомга кўра, динсиз бир миллат, элат, қавм бўлмас. Жумладан, японлар ҳам қачонлардир динли бўлган. Ахлоқлари ўша ёқдан келади. Ақидалари кейин бузилиб кетган, аммо диний дунёқарашлари ипини ушлаб ўтмишга қараб юрилса, бориб-бориб бошланғич нуқтага – қайсидир бир диннинг тоза ҳолатига ва бирон пайғамбарга бориб тақалади. Оллоҳ таолонинг “То пайғамбар юбормагунимизча (бирон кимсани) азобловчи бўлмадик” (Исро сураси, 15-оят); “Ҳар бир уммат ичида ҳам, албатта, бир огоҳлантирувчи (пайғамбар) ўтгандир” (Фотир сураси, 24-оят); “Ҳар бир қавм учун ҳидоят қилувчи (Тўғри Йўлга бошловчи пайғамбар) бордир” (Раъд сураси, 7-оят); “Дарвоқе, Биз ҳар бир умматга “Оллоҳга қуллик қилингиз ва шайтондан йироқлашингиз!” (деган ваҳий билан) пайғамбар юборганмиз. Шунда улар орасида Оллоҳ ҳидоят қилганлари ҳам, шунингдек, йўлдан озиши қатъий бўлганлар ҳам бўлган. Бас, Ер юзида юриб, (пайғамбарларини) ёлғончига чиқарганларнинг оқибати қандай бўлганини кўринглар!” (Наҳл сураси, 36-оят) деган Сўзлари қатъий ва энг ишончлидир! Биз ҳадисга таяниб, умумий ададини “бир юз йигирма тўрт минг (ҳатто икки юз қирқ саккиз минг)” деймиз, балки оздир, балки кўпдир, лекин пайғамбарлар ҳар бири ўз замонида ҳозирги халқларнинг ота-боболарига юборилгани ва содда жамиятларнинг ўша вақтдаги ҳолатига тўлиқ жавоб берадиган илоҳий йўл-йўриқ ва ахлоқ меъёрларини етказгани ҳақдир! Бугунги насл имонли бўладими, худосиз бўладими – у ота-боболардан ўтиб келган ахлоқни муайян бир шаклда тутиб келмоқда. Боши улуғ отамиз Одамга (у зотга Оллоҳдан омонлик ёғилсин) тақаладиган ва кейинги наслларга у зотдан мерос ахлоқий тамойиллар то бугунгача йўлда турли бузилишларга учраган бўлса-да, бузуқ хулқлар ёнида, уларни янада бузилиб кетишдан асраб, гўзал ахлоқ ҳам яшаб келди ва то қиёматгача яшаб қолажак.

Демак, дунёдаги ҳеч бир халқни, миллатни мутлақо динсиз бўлган, дея олмаймиз. Шу жумладан японларни ҳам. Ораларида ҳозир амал қилаётган хулқ-одобларнинг илдизлари қачонлардир уларга юборилган пайғамбар келтирган ахлоқдан сув ичади!

Мақолада “Ахлоқийликни биргина дин омили билан боғлаш ўта мураккаб муаммонинг содда, бироқ ишончсиз ечимини қабул қилишдан ўзга нарса эмас”, дейилибди. Тўласича бўлмаса-да, ахлоқийликда дин омили ҳам бор, демоқчи. Аммо динни бирламчи дейишдан қочяпти. Ҳатто, дин бошқа, ахлоқийлик меҳвари бошқа, деган ғояни илгари суриб, ҳақиқатнинг тескарисини исботламоқчи бўляпти. Яъни, жамият динсиз ҳам ахлоқли бўлиши мумкин, деяпти. Бу ғоя, ҳеч бўлмаганда, ўн тўрт асрдан бу ёғида ёзилиб келган ҳамма исломий манбани – ахлоқ диндандир деб таъкидлаган Имом Бухорийдан тортиб то бугунги Ислом олимларигача барча мутафаккирга (бутун маънавий меросимизга!), Ислом олами тўплаган бор маънавий хазинага соя ташлайди. Адабиётимизда эса Юсуф Хос Ҳожибу Аҳмад Яссавийдан то Фурқату Муқимийгача ўтган, ичида Алишер Навоийу Заҳириддин Муҳаммад Бобур ҳам бўлган барча шоиру адибларимизни, улар илгари сурган ғояларни тарих сандиқларига қамаб, устидан “фан-техника тараққиёти вужудга келтирган бугунги муҳит”ни бостириб қўяди. Нега деганда, улар ахлоқийлик меҳварини дин деб билишган!

Кеча ахлоқийлик ўлчовларини дин келтирган ва уни назорат этиб турган бўлса ҳам, бугун бу ишни бажара олмайди, бугун жамият ахлоқини “тўғри йўлга қўйилган таълим ва қонун устуворлиги” тайин этади – “Ахлоқийлик меҳвари” мақоласининг бош ғояси ана шу. Яъни, ахлоқийлик масаласида дин бирламчими, қонун бирламчими? Жамият ахлоқини ўнглаш ва назорат қилишга бугун диннинг кучи етадими-йўқми, дея муаллиф ахлоқийликни таъминлашда қонунни илгари қўймоқда. Соғлом ақл ахлоқ масаласида барибир динни бирламчи ҳисоблайди. Дин қонундан илгари дейди. Ҳеч бўлмаганда, Яратувчисига қараб ҳам динни илгари қўяди. Қонун диндан кейин дер экан, қонуннинг жамият ҳаётидаги мавқеини камситмайди, балки унинг асл ўрнини қайд этади, холос. Ўйлашимизча, қонун ижод қилувчиларнинг ўзи ҳам ҳеч қачон уни диндан олдинга қўймайди. Чунки ҳар қандай қонун ўзгарувчан, дин эса ўзгармасдир. Қонун – даврий, дин – абадий. Қонун уни тузувчиларнинг салоҳияти даражасида бўлади, дин эса Яратувчисининг мақоми каби юксакдир. Булардан чиқадиган хулоса: жумладан, ахлоқ масаласида ҳам бирламчи диндир, қонун ахлоқнинг ҳосиласидир. Яъни, ахлоқ қонунни тақозо қилади, қонун ахлоққа хизмат қилади. Шунда ҳам, қонун яратувчилар ахлоқли бўлса, албатта! Акс ҳолда – қонун ижод қилувчиларнинг ўзи ахлоқсиз ёки ахлоқийлик ўлчовларини йўқотган бўлса, худди бугун айрим тараққий этган мамлакатларда, хоссатан, муаллиф диннинг таъсири сустлигига қарамай ахлоқи юксак деб ўрнак қилиб кўрсатаётган юртларда кузатилаётганидек, қонунлар ахлоқийликнинг эмас, ахлоқсизликнинг меҳварига айланади. Бугун Ғарб маданияти, ахлоқи (аслида, маданиятсизлиги, ахлоқсизлиги) эркак билан эркакнинг, аёл билан аёлнинг, ҳатто одам билан ҳайвоннинг жинсий алоқасини (“никоҳи”ни!) ахлоқийлик ўлчовлари ичидаги ҳол деб қабул қиляпти! Айниқса, ёш файласуф келтирган рақамларга кўра, ахлоққа дин таъсири масаласида энг паст кўрсаткичли Шветсия ҳамда “олижаноб инглиз футболчиси”ни етиштирган Англия каби мамлакатларда ҳатто черков икки бузуқнинг никоҳини қийиб беряпти!

Кимдир бузуқ бўлса, ўшанинг ўзи ахлоқсиз, аммо бу бузуқликни жамият ҳам тўғри деб қабул қилса, ахлоқсизликни қонун ҳимоясига олса, энди бутун жамият ахлоқсиз саналади! Камига бу ишга черков ҳам қўшилса, у ёғини кўксида виждони бор, ҳали ахлоқийлигини йўқотмаган ҳар ким ўзи билиб олаверсин. Меҳварлар алмашганида бундан бошқа натижага келинмайди! Яъни, ахлоқийлик меҳварини алмаштиришга уриниш орадан йиллар ўтиб, Оллоҳ кўрсатмасин, худди шунақа аянчли натижа беради!

Кечаги кунимизни бир эслайлик: коммунистик партия бошчилигидаги совет тузуми мафкурачилари ҳам етмиш йил давомида ахлоқ ҳақида, унинг меҳвари ҳақида бўлар-бўлмас ғоялар билан бошимизни қотириб келган эди. Улар ҳатто қонунни устувор демади. Диндан ҳам, қонундан ҳам коммунистик мафкурани устун деди. Ҳамма ижтимоий масаланинг, жумладан, ахлоқнинг ҳам асосига шу мафкурани қўйди. (Ҳолбуки, инсон фитратда динли қилиб, Сиғинувчисини изловчи қилиб яратилган. Дин ўртадан “олиб қўйилса”, фитратан динсиз туролмаганидан, одам ўзига тез бошқа бир сиғиноқ ахтаришга тушади. Кимдир пулга, кимдир ҳайвонга, кимдир мафкурага, кимдир ўзи каби одамга… сиғина бошлайди. Шуни ўзига “дин” қилиб олади.)

“Коммунизм қурувчисининг ахлоқ кодекси”ни яратиб, то емаганига қўймай одамларнинг оғзигаю онгига зўрлаб тиқиштирганлари ёлғонми?! Натижа нима бўлди? Ул ғайриинсоний лойиҳа қандай якун топганини ёш файласуф билмаса, каттароқ ёшдагилар яхши билади. Совет мафкурасидан қутулинганига йигирма икки йил бўлди, аммо унинг асоратидан қутулолмаётганлар борлиги кишини ҳайрон қолдиради. Зўрлаб қусилса – ошқозон, ҳуқна қилдирилса – қорину ичак-чавоқ тоза бўлади, аммо миянинг иши оғир экан…

“Чинакам ахлоқли инсон диндор бўлгани ёки дўзахдан қўрққани учун эмас, аксинча, айнан ахлоқли бўлгани учун ҳам Яратганнинг кўрсатмаларига амал қилади”, дебди муаллиф. Бир қарашда чиройли кўринган бу сўз ўйини миямизга тубдан хато фикрни ерлаштиради. Ёш файласуф диндорликдан ахлоқлиликни ажратяпти. Бирламчилик ва бошланғичлик мақомини ахлоққа бериб, диндорликни натижа деяпти. Ахлоқ бирламчи бўлса, уни ким ва қай йўсин ишлаб чиққан ва жорий қилган? Пайғамбарлар (хоссатан, Охирзамон пайғамбари) келгунича жамиятлар ахлоқи қандай эдию улар келганидан кейин қандай бўлди? Ёки булар ҳаммаси ёлғон, “содда” ва “ишончсиз ечим”лар-у, муаллиф бизга тўғрисидан, “илмий” ва “ишончли ечим”лардан таълим беряптими?!

“Динлар ва маданиятларнинг ўзаро мулоқоти кучайган бугунги кунда ҳеч бир дин ахлоқ масаласида монопол мавқега эга бўлолмайди”.

Биринчидан, динлар ва маданиятларнинг ўзаро мулоқоти “бугунги кунда”гина пайдо бўлмаган ёки “бугунги кунда”гина кучайиб қолмаган, балки доим бўлиб келган, ҳеч бир замонда тўхтамаган ва ҳар даврга яраша кучайиб ё сусайиб турган. Буни билиш учун дунё тарихига бир назар ташлаш етарли деб ўйлаймиз.

Иккинчидан, муаллиф “ҳеч бир дин” деркан, динларни бир-биридан айри тушуняпти, манбаи битта эканини унутяпти. Динлар айри, манбаи бошқа-бошқа деса, ҳар бир диннинг илоҳи бошқа, деган илмдан йироқ фикрни илгари сурган бўлади. Бу ғоя бир замонлардаги “ҳар бир соҳа ёки ҳодисанинг худоси бор” деган кўпхудолик ғоясини эслатади ва асосда хатодир. “Худолар кўп” бўлса, борлиқ дунёда кўрилаётган бу муҳташам тартиб-интизом буткул издан чиқиб кетиши илмий исботланган ҳақиқатдир. Яратувчи – битта. Унинг шериги ҳам, тенги ҳам йўқ. Қуръони каримга кўра, инсониятга юборилган барча пайғамбар ва элчи битта динни – Исломни келтирган. Ислом эса тавҳид ва ахлоқдан иборат. Яъни, ҳамма пайғамбар яккахудоликни ва инсоний ахлоқни олиб келган. Ҳозирги ҳархилликлар уларнинг манбаи кўплигини билдирмайди, аксинча, манбаи битта, аммо илк замонлардан то охирги элчи тушгунига қадар ҳар гал олдинги пайғамбарга эргашганлар ичида Оллоҳнинг янги буйруғига бўйин суниб кейинги келган пайғамбарга ишонганлар ва бўйин сунмай “эски эътиқоди”да қолаверганлар ҳисобига ҳархиллик юзага келган ва гўё бошқа-бошқа динлар каби қабул қилинадиган бўлиб кетган. (Ҳамма пайғамбарга ишониш имоннинг етти асосидан биридир.)

Учинчидан, диннинг ахлоқ масаласида монопол мавқега эга бўлолмаслиги тўғрисидаги хулоса ҳам шу маънода ғализдир. Яъни, биз “иккинчидан” деб билдирган фикрларимизнинг мантиқий давоми ўлароқ, синчиклаб боқилса, умуман кишилик жамияти ахлоқининг бошланғич манбаи битта бўлиб чиқади ва шунга кўра мавқе талашиш йўқлиги маълум бўлади. Уни дунёнинг қайсидир бир чеккасида кимдир инкор этадими-йўқми, ҳақиқат ўзгармайди: ахлоқийлик меҳвари қатъий маълумдир! Бу меҳварни Эгасидан олиб бошқасига беришга ҳар қанча уринилмасин, ҳаракатлар увол кетади. Сабаби – “тўғри йўлга қўйилган таълим ҳам, ҳар қандай қонун ҳам” йўқ ердан пайдо бўлиб қолмайди, уларнинг албатта бошланғич нуқтаси бор, улар доим шу бошланғич нуқтага таянади. Таянч нуқта эса, яна-тағин айланиб келиб, ахлоқ меъёрларининг илк манбаига – динга (муаллиф айтмоқчи, динларга) бориб тақалади.

“Хўш, дин доим ҳам жамият ахлоқини яхшилай олмаса, у ҳолда бу вазифани нима бажаради? Бунга жавобимиз шундай: тўғри йўлга қўйилган таълим ва қонунлар ижросининг қатъий таъминланишигина вазиятни ўнглаши мумкин”, дейди муаллиф.

Аслида, дин доим ҳам жамият ахлоқини яхшилай олади. Ҳар қандай ҳолат ва вазиятда у мунтазам тарзда ахлоқ билан шуғулланади. Оллоҳ таоло яратиб қўйган табиатнинг ўзи ёки унга тақлидан одамлар кашф қилган махсус тозалаш қурилмалари кечаю кундуз тиним билмай чиқит сувларни тоза сувга айлантириб бераётганидек; Оллоҳ таоло яратган дарахтлар ёки унга тақлидан одамлар кашф қилган махсус тозалаш қурилмалари ифлос ҳавони кечаю кундуз тинимсиз тоза ҳавога айлантириб бераётганидек, Оллоҳ таоло ўртага қўйган ахлоқ ўлчовлари ҳам кишилар ва жамиятлар ўртасидаги ахлоқни кечаю кундуз муттасил кузатиб-тозалаб турибди! Неъмат ичида неъматнинг қадри унча билинмай қолади, оддий ҳолдай кўринади. Бу мукаммал “тозалаш қурилмаси” бирпас тўхтаб қолсин ё  буткул ишдан чиқсин, нималар бўлиши ўшанда билинади! Ахлоқсизлик дин сусайганида бош кўтаради.

Қадимдан бир мисол. Ҳозирги Швейтсариянинг Лозанна шаҳрига беш-олти нафар араб савдогари келади. Дағал, қалин шолча матолардан уст-бош кийиб юрган лозанналиклар араблар олиб келган ҳарир, оппоқ матоларга ҳавас билан боқади. Аста-секин улар ҳам араблардек тоза кийина бошлайди. Ювинишни ўрганади. Савдо-сотиқ ривожланади. Араблар ҳам кўпаяди. Савдогарларнинг хуш муомаласи, савдода ҳалоллиги, бошқа одоб-ахлоқлари Лозанна аҳли диққатини тортмай қўймайди. Қизиқиш ортади. “Кимсизлар? Қанақа диндансизлар?” деб сўроқлай бошлашади. Уларнинг мусулмон эканини билгач, Ислом динига қизиқишади. Натижа бундай бўлади: қисқа фурсат ичида лозанналиклар Ислом динини қабул қилади, болаларини ҳам таълимга арабларга бера бошлайди. Бор-йўғи бир йигитнинг умричалик вақт ичида Лозанна аҳлининг катта қисми  мусулмон бўлиб, йигирмадан ортиқ мактаб-мадраса очилиб, Оврупонинг қоқ ўртасида жойлашган мамлакатнинг бу шаҳри мусулмон шаҳрига айланиб қолади. Булар ҳаммаси йигирма-ўттиз нафар араб савдогарининг ахлоқи юзидан эди!

Ёки Индонезияни олайлик. Олис Индонезияга ҳам дин худди шу йўл – намунали хулқ билан кириб борган. Араб савдогарларидаги гўзал ахлоқни кўриб, унга маҳлиё бўлгач, маҳаллий халқ бундай ахлоқни келтирган динни ошиқиб қабул қилишга киришган. Бўлмаса Индонезия қаёқда, Араб яримороли қаёқда!

Энди мақола муаллифига бир-иккита саволимиз бор.

Омма фикрини ўрганувчи ўша “мўътабар” ташкилотлар Ер юзи аҳолисининг бешдан бири эътиқод қиладиган Қуръони каримни намойишкорона ёқаётган пасторларни ва шу алангада қўлини иситаётган кимсаларни ахлоқли дейдими, ахлоқсиз дейдими? Қуръони каримни ҳожатхонага ташлаган, оёғи остига олиб эзғилаган НАТО аскарининг иши қайси ахлоқ меъёрлари билан ўлчанади? Биронта мусулмон Таврот ё Инжилни бирон марта ёқмаган, ёқмайди ҳам. Буни эътироф этадими у ташкилотлар?

Нидерландиялик тубан рассом Суюкли Пайғамбаримизни (алайҳиссалом) ҳажв қилиб чизган расмларни бутун Оврупа мамлакатлари газит-жўрноллари кўчириб босиш билан, мақола муаллифи ахлоқли деб таърифлаётган демократик давлатлар қанақа ахлоқий меъёрларга таянишини кўрсатди… Бунга қарши биронта мусулмон уларнинг муқаддасотини ҳажв қилдими?

Муаллиф улуғлаб, ўрнак қилиб кўрсатаётган Ғарб оламида айниқса кейинги йилларда Исломга, мусулмонларга қарши тинимсиз бўҳтонлар қилиняпти, Исломга ва мусулмонларга қарши шиор кўтариб чиққан гуруҳлар сайловларда ютяпти. Бу ҳол нимадан дарак беради? Сайловчиларнинг ҳам кўпи миллатчилик, ирқчилик кайфиятига ботганидан эмасми?! Миллатчилик, ирқчилик, бошқалар динини камситиш каби иллатлар ахлоқданми, ахлоқсизликданми?

Ёки Амриқо аскарларининг ироқлик асирлар устидан ҳақоратлари, “Абу Ғариб” қамоқхонасида мусулмон эркакларнинг энг ор-номусли нуқтасига тегиб, уларни яланғочлаб, ходадек устма-уст тахлаб, ораларида аёл аскарлар ҳам бўлган палидлар уларнинг бу ҳолларидан ҳо-ҳолаб кулишлари… қанақа ахлоқ ўлчовларига тўғри келади?!

Мақолада нега бу ва шу каби мисоллар йўқ? Чунки бу мисоллар мақола ғоясига, муаллифнинг олдиндан тайёр хулосаларига тўғаноқ бўлади. Ҳолбуки, далилдан хулосага келиш керак, акси эмас. Фикрдан ҳодиса туғилмайди, ҳодисадан фикр туғилади.

Хуллас, гапирилса гап кўп. Аммо мулоҳазаларни умумлаштирадиган палла ҳам келди.

Бир юз йигирма беш йиллик истибдод, шунинг ичида етмиш беш йил коммунистик мафкура зуғуми остида яшаш, ана шу мустамлака давомида тинимсиз олиб борилган “Сенлар қолоқ эдинг, биз маданият олиб келдик”, “Сенлар саводсиз эдинг, биз саводингни чиқардик”, кейинроқ эса “Худо йўқ, коммунистик партия бор”, “Жаннат йўқ, коммунизм бор”, “Ўтмишинг ҳаммаси сарқит, уларни ташлашинг, биз олиб келганларни сўзсиз олишинг шарт!” каби ёвуз тазйиқ ва ташвиқотлар, афсус, айримларга ўзидан, ўзлигидан тониш кайфиятини сингдириб қўйди. Оқпошшо ва совет мустамлакасидан қутулган бўлсак-да, қонтомирларимизда улар қолдириб кетган микроблардан ҳали-вери қутулолмаётганимиз шундан. Тушкун кайфиятнинг энг кўринарли аломати ўзни инкор, ўзгага шайдоликдир, бунинг натижасида, кейинги асрларда бошимизга тушган ҳамма кўргиликнинг ҳамда дунёдан орқада қолишимизнинг сабабини миллий руҳдан ва диндан деб биладиган бўлиб қолдик.

Бугун биз нурли манзилларни кўзлаган миллат ўлароқ, шубҳасиз, дунёдан ўрганишимиз, олишимиз керак бўлган яхшиликлар кўп: дунёвий илм-фан, техникавий тараққиёт, тартиб, интизом… Айни чоқда, ўзимизда ҳам дунёга берсак, улар биздан ўрганса арзийдиган жиҳатлар йўқ эмас. Жумладан, ахлоқ…

“Тафаккур” журнали, 2013 йил 3-сон

Нуруллоҳ Муҳаммад РАУФХОН

 


12 дан 63 сахифа