Қўлдаги икки чўғ
Шайх Абу Абдуллоҳ дедиким, бир кеча Шайх Аҳмад Яҳё билан бирга самоъ мажлисида эдик. Қиш эди, катта бир гулхан атрофида тўплангандик. Бу мажлисда ёш бир йигитча ҳам бор эдики, уйқу вақти уйига бормоғи керак эди. Шайх Аҳмад Яҳёнинг вақти самоъдан хуш бўлган эди. Баъзи суҳбатдошлар дедилар:
- Бу йигитчани ким уйига элтиб қўяди?
Ҳеч ким жавоб бермади. Шайх Аҳмад гулхандан иккита катта чўғни ўз кафтига қўйиб, енги билан ёпди ва йигитчага айтди:
- Юринг!
Ва қўлига ул ёруғликни тутиб, уни уйига еткурди. Биз ҳам чўғнинг ёруғлигини унинг тўни устидан кўриб турардик. Ул киши уйга кирганидан сўнг шайх чўғни ташлади. Чўғ ўчиб, кўмир бўлиб қолганди. Сўнг масжидга кириб, бомдод намозигача ибодатга машғул бўлди.