Одам онадан туғилганда эси бўлмайди: эшитиб, кўриб, ушлаб, татиб кўрса, дунёдаги яхши-ёмонни танийди, кўрган-билгани кўп бўлган шундай одам билимли бўлади. Эсли кишиларнинг айтган сўзларини ёдида сақлаб юрган кишининг ўзи ҳам эсли бўлади. Ҳар қандай эслиликнинг якка ўзи ишга ярамайди.
Ўша эслилардан эшитиб билган яхши нарсаларни ёдида тутса, ёмон дегандан сақланса, шунда ишга ярайди, шунда одам деса бўлади.
Бунақа сўзларни эшитганда ўзини у ёқ- бу ёққа ташлаб, тутқаноқлаб ё шалвираб, лоқайд тингласа, ё эшитган вақтда тушуниб олайин деб қайта сўраб олмаса, ё шу ерда сўзнинг рост эканига кўзи етса-да, чиқиши билан қайта олдинги қолипига тушса, эшитиб туриб эшитмаса, нима қилиш керак?
Ўшандай гап уқмайдиган элга сўз айтганча, ўзингни танийдиган чўчқани боққан яхши деб, бир ҳаким айтган экан. Буям шу шекилли бўлади.

1893