Ўгдулмиш Ўзғурмиш қабрига етди,

Оёғу қўлидан дармони кетди.

Йиғлаб дер: “Оҳ, бағрим қилма минг пора,

Бошинг кўтар юзинг кўрай бир бора.

Бир бор кўрайин деб келган эдим мен,

Нечун дафъатан бош олиб кетдинг сен?

Эй, менинг минг битта дардимга дармон,

Сенсиз юрак-бағрим ўртагай армон.

Наҳотки то абад тош каби қотдинг,

Ва лекин ғафлатдан мени уйғотдинг”.